Laten we vader eruit gooien

er mij op aan zouden kijken wanneer door zulk een plotselinge aanval van eerlijkheid het hele huis wekenlang onder Groenoogs verschrikkelijke strafgerecht lijden moest.

Da sloeg echter weinig acht op mijn gelamenteer - haar jeugd was veel harder en vreugdelozer geweest en ze begreep niet dat iemand voor iets anders dan klappen en stompen bang kon zijn. Mij leek het overigens een raadsel hoe ze altijd zo’n goed humeur door alle droeve ondervindingen en beproevingen heen behouden had. Toen zij bij ons in betrekking kwam, bracht zij een geweldige linnenkast mee en als verdere bagage een grammofoon en een struisvogelei. In de kast lag haar huwelijksuitzet opgestapeld; de grammofoon en het uitheemse ei waren geschenken van de trouweloze zeeman, die de aanleiding voor de uitzet geweest was. Maar die geschenken bleven ook de enige herinneringen aan hem: hij was weer de wereld ingegaan zonder ooit iets van zich te laten horen. Ik begreep heel goed hoe beroerd dat voor Da geweest moest zijn en bewonderde haar, die niettemin flink en opgeruimd bleef: ze leefde zo echt met ons kinderen mee, zat met ons in de penarie wanneer er iets niet pluis was, en haar blauwe ogen tintelden vrolijk en triomfantelijk bij onze streken en meevallers. Ook besliste zij of er een nieuwe jurk of overjas nodig was - moeder durfde zonder haar niets aanschaffen; zei Da: ‘Je kunt er nog best een winter mee doen,’ dan hoefden we er niet aan te denken iets nieuws te krijgen. Hadden we het met Groenoog aan de stok en kwamen we huilende in de keuken, dan zette Da een plaat op haar grammofoon en tot grote woede van de heer des huizes dansten we tot borden en pannen rammelden. Onze beschermster echter kookte zo verrukkelijk, dat Groenoog tegen haar slechts een gesmoord geknor uitte.

En bewust van haar onomstotelijke macht zette ze mij nu tot de wanhoopsdaad aan, die me weer een zuiver geweten kon bezorgen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld

98