Laten we vader eruit gooien

een groot vertrouwen, maar de mensen zijn soms zo vreemd,’ murmelde oom Ricardo nadenkelijk voor zich heen. ‘Vuile krengen,’ zei ik tegen de Isar en de Inn, maar ik bedoelde de mensen die hem in de gevangenis hadden geholpen.

‘Ik heb geen aangifte gedaan,’ meende mijn vader zich te moeten verontschuldigen, en daarvoor was ik van plan de Isar en de Inn en alle verdere zijrivieren van de Donau tot morgen in de aardrijkskunde te onthouden, om mijn vader ook eens een plezier te doen. En toen deze zelfde vader oom Ricardo zelfs een betrekking aanbood in zijn ex- en import-zaken, heb ik er nog enige Franse subjonctieven bij geleerd. Maar oom Ricardo wilde niet. Hij kon het niet, zei hij met trillende stem, hij moest het ene jaar in Boedapest zitten en het andere in Parijs... ‘En stel je voor,’ opperde hij met werkelijke doodsangst in zijn stem, ‘stel je voor, ik ben bij jou in die keurige zaak met al dat geld, en ik zou eens in de verleiding kunnen gebracht worden. Grote God, aan jouw geld zou ik me toch nooit willen vergrijpen.’

‘Je bent en je blijft een gekke vent,’ antwoordde mijn vader. ‘Je verdient dan toch ook.’

‘Maar ik kon me eens vergrijpen. Wanneer ik zoveel geld bij elkaar zie, kan ik er eenvoudig niet van afblijven; je kunt zulke leuke dingen kopen - eindelijk eens een behoorlijk pak laten aanmeten in plaats van die snel kreukende slecht zittende goedkope confectie.’ (‘Een heel behoorlijk kostuum heb je anders aan,’ mompelde mijn vader bij zichzelf.) ‘En dan - wat een heerlijke overhemden en charmante dassen zijn er op de wereld. En de aangename luxe van hotels en vrouwen en dranken... Ik houd van het leven en van overvloed, ik wil sterk en overvloedig en royaal leven, royaal voor mezelf en anderen - de meeste mensen leven zo karig, ze gunnen anderen niks en ternauwernood gunnen ze zichzelf iets. Het is zo leuk rondjes te geven en ineens allemaal

92