Laten we vader eruit gooien

Ik bedreef die avond mijn eerste grote diefstal: een van vaders solide ulsters, waarvan hij er ook een paar had die sprekend op elkaar geleken, een van vaders zwarte bolhoeden, waarbij ik voor alle zekerheid een krant onder de binnenrand stak, omdat vaders hoofd mij groter leek. Twee handdoeken griste ik uit de badkamer weg (ze waren gebruikt, maar hij kon ze ergens in de Isar wel uitwassen) en twee stukken lavendelzeep stopte ik met een stuk kaas, een half brood en een kluit boter in een handkoffertje. De ulster met de bolhoed hing ik netjes aan de kapstok en het koffertje zette ik er vlak onder. Mijn hart bonsde of het barsten zou toen ik zo gewoon mogelijk tegen oom Ricardo zei: ‘Uw jas en hoed hangen in de gang, ik heb u koffertje er maar bij gezet.’ Een ondeelbaar ogenblik keek oom Ricardo me aan, niet begrijpend, een beetje verrast: dan antwoordde hij nonchalant: ‘O, dank je wel hoor, ik moet er morgen weer vroeg vandoor.’

En terwijl ik met hoogrode kleur en diepe aandacht op de zijrivieren van de Donau bleef staren, kreeg ik het verhaal van ‘daarginds’ te horen. ‘Daarginds’ was tout court de gevangenis geweest, waarin oom Ricardo wegens oplichting gezeten had. Daar hij God weer bij iets tot getuige wilde halen, kalmeerde mijn vader hem direct, zeer gegeneerd over het getuige zijn van God. ‘Je hebt mij immers ook de maat voor die overhemden genomen, ik weet er nog alles van,’ verzekerde mijn vader, ‘een gekke vent ben je toch, je liet iedereen wat geld vooruitbetalen, was het zo niet?’

‘Zo waar er een Heer in de Hemel is en mijn kind Viola als engel op mij neerziet,’ scandeerde oom Ricardo met vibrerende stem, ‘ik was heilig van plan die overhemden aan iedereen te leveren, ik had al vijfentachtig commissies, maar er waren een paar oude schulden en toen heb ik dat commis-siegeld zolang ervoor gebruikt, begrijp je, ik dacht alles komt in orde en ik had een groot vertrouwen in de mensen,

91