Laten we vader eruit gooien

beauté met een poppenkopje. Jullie hebt haar nog op haar sterfbed gezien, op een zolderkamertje, alles verloren, weg, fini.’ En oom Ricardo begon weer met ontzettende snikken een nieuwe huilbui in te zetten, met woest rollende ogen en de wanhoop nabij. Gelukkig kwam de anders verwenste atlas nu goed van pas. Oom Ricardo wist natuurlijk dadelijk uit dat gewurm de zijriviertjes van de Donau op te vissen (nooit heb ik de Isar en de Inn vergeten). Aan elke plaats had hij een herinnering, een treurige of een schone, oom Ricardo scheen wel overal geweest te zijn. Op die manier leerde men tenminste aardrijkskunde, vond hij, tot mijn vader een beetje ongeduldig zei: ‘Ga nu maar zelf verder met je les.’ Zijriviertjes Donau... (mijn gedachten dwalen weer af)... Boedapest, storm, regenvlagen, oom Ricardo, geen handdoek, geen zeep, alleen maar een tandenborstel en het portretje van het kind Viola, het pak dat hij goddank ’s middags bij vaders afwezigheid had kunnen aantrekken. Wat een geluk dat vader hem niet in de toestand gezien had, zoals hij vanmiddag na een schuchtere bel in natte vodden als een schooier onder aan onze stoep stond! Vader was nu echt op hem gesteld en door dat nette uiterlijk kreeg hij de veertig pond van vader los als een bagatel; in dat voddenpak zou hij niet meer dan twee pond gekregen hebben, rekende ik uit, en na afloop van nauwelijks tien minuten weer op straat gestaan hebben met die afgedragen kleren in de troosteloze regen. Hoewel ik niet precies wist wat veertig pond was, had ik het gevoel dat er niet veel van o ver bleef, als je eigenlijk een heel nieuwe uitzet zou moeten kopen met koffers en al. Ik verwenste de zijriviertjes van de Donau en mijn eigen onmacht en verviel weer in vage sombere gedachten, waaruit ik werd opgeschrikt door een strenge berisping van mijn vader om op te houden met dat irriterende neuriën: ‘An der schonen blauen Donau’. Denkelijk uit ergernis tegen mijn vader kreeg ik toen een inval.

90