Laten we vader eruit gooien

verheug je eens uitbundig, zeg dat je me wel mag, je hoeft niet eens zulke fijne complimenten te maken als oom Ricardo dat nu eenmaal kan; jij kan ook geen Chopin spelen, maar wees eens wat vriendelijker tegen me en niet zo eeuwig afgemeten en koel en pa-achtig.

Doch ook dit liet ik wel uit mijn hoofd om te vragen - ik was al blij genoeg dat mijn vader oom Ricardo vriendelijk ontving en hem een sigaar aanbood en wat niemand tot stand had kunnen brengen, zelfs de grootste orders op het gebied van import en export niet, dat lukte oom Ricardo; hij bracht mijn vader in een opgewekte bui en hij luisterde met een voor hem ongewone belangstelling naar verhalen, waar ik woorden uit op ving als: Tokayer, een ware beauté, raspaarden en -honden, de eindeloze poesta. Ik meende zelfs in de koele blauwgroene ogen van mijn vader iets verlang-ends te zien, iets hunkerends en ik voelde dat mijn oom Ricardo een gelukkig mens was - trots alles - trots zijn tranen en sterfbedden en de vodden en de regen waarin hij eens, het leek alweer zo lang geleden, nederig op de onderste tree van onze stoep had gestaan. Welk een geluk dat alle pakken van mijn vader op elkaar leken - ik had de vaste overtuiging dat hij jaar in jaar uit: bij dezelfde kleermaker hetzelfde pak van dezelfde kleur liet maken - in elk geval een soort pakken die hem buitengewoon bevallen moeten hebben, want hij keek oom Ricardo even goedkeurend aan en merkte dan kort op: ‘Een keurig pak heb je daar, werkelijk, zo’n nette kleur en snit!’

Ondertussen was ik genoodzaakt op de atlas in een gewemel van iets dat op bruine wurmen leek, een zijriviertje van de Donau op te zoeken; waarom mag de Hemel weten, maar het was onvermijdelijk, dat ik om een onnaspeurlijke, domme en duivelachtige reden naar het mij toescheen, de voormiddag volgend op deze spannende verrukkelijke dag, dat fantasieloze riviertje, dat zich boosaardig tussen de brui

88