Laten we vader eruit gooien

hij een drukte gemaakt en de hele familie in opschudding gebracht, alsof oom Ricardo, die toch niets dan aardige dingen had gedaan, hem ’t grootste onrecht van de wereld had aangedaan.

Dit alles was de reden dat ik snel en bijna ademloos tegen tante en neef zei: ‘Er staat nog geen bordje op de deur, maar Hansje heeft roodvonk; het is besmettelijk, zegt de dokter.’ Ik keek zo echt-geschrokken (maar dat werd verkeerd geïnterpreteerd), dat ze beiden wegvlogen, zonder goedendag te zeggen of zelfs maar beterschap te wensen voor Hansje. Dat was ook niet nodig, want Hansje had geen roodvonk, maar was ergens aan het voetballen. Maar het had toch waar kunnen zijn en het dienstmeisje zei ook nog: ‘Dat noem ik nou gevoel voor je medemens - van je familie moet je ’t maar hebben!’

Maar het onvermijdelijke ogenblik dat mijn vader naar huis zou komen, liet zich niet langer uitstellen. Het was alles zo merkwaardig en ongewoon geweest die namiddag, de prikkelende geur van de rum, hartverscheurende verhalen als uit een roman in tweeënvijftig afleveringen over ontbering, uitputting en een edel sterfbed, het kind Viola met grote vragende ogen en de page-baret, de uiterste droefenis, die echt was en de uiterste opgewektheid, die ook echt was. Ik was in een ver vreemd land geweest, waar de fantasie aan de werkelijkheid grensde. - Met mijn vader kwam alleen de werkelijkheid binnen. Ik herinnerde me direct, dat ik eigenlijk voor deze vader op mijn knieën moest vallen en God danken volgens oom Ricardo’s uitdrukkelijke wens. Tot mijn geluk heb ik deze raad nooit opgevolgd; mijn vader zou aan een plotselinge vlaag van krankzinnigheid gedacht hebben. En eerlijk gezegd had ik helemaal niet de drang mijn vader dankbaarheid te tonen, laat staan op deze ietwat overdreven wijze. Eerlijk had ik willen vragen: Toe, wees een beetje als Ricardo, huil eens als je er zin in hebt,

87