Laten we vader eruit gooien

gezin d’Ersigny heette naar het tegenwoordige gezinshoofd, de vrolijke heer met de borreltjes; deze verloochende echter zijn mooie oude naam voor de rekeningen die hij niet betalen kon en zo noemde het hele geval zich dan Kuyl. Tegen Jopie zei ik echter, zich als Jolanthe d’Ersigny voor te stellen wanneer ze mijn vader mocht ontmoeten en zo liet ik de Kuyls in het Niets verdwijnen; want is iemands bestaan niet gelijk aan het ‘levende lijk’ van Tolstoi’s toneelstuk, wanneer zijn naam noch in het telefoon-, noch in het giro-, noch zelfs in het adresboek voorkomt? - en dat was het geval met de naam Kuyl, die in geen dezer bijna gewijde registers onzer hedendaagse geordende maatschappij te vinden was; wel de naam d’Ersigny, maar dat kon mijn vader niet weten, toen hij de halve avond naarstiglijk op zoek naar de omineuze naam Kuyl toog.

Tante Cornelia met de twee nichten van moeders kant kon ik niet zo gemakkelijk naar het grote onbekende Niets laten verdwijnen. Ze kwamen maandelijks één & twee maal over uit Oudewater. Ook Tante Cornelia was niet met mijn kapsel tevreden: ‘Gut, wat ziet dat kind van jou er wild uit,’ herhaalde ze tot in den treure om het andere bezoek. Maar de nichten waren toch wel het ergste. Eerstens bezaten ze vlechten - lange, dunne vlechten van een onbepaalde kleur, iets als groene poeder; ten tweede waren ze waanzinnig trots op deze wankleurige aanhangsels; en ten derde was alles in Oudewater volmaakt: Oudewater zelf, het rundvlees, de dienstboden, en last but not least tante met de dochters. ‘Ank wordt nu vlug kwekeling en Lien zit al in de derde van de h.b.s., wat een taaie rollade hebben jullie hier en ik zeg altijd, mooie kruimige aardappelen, al zijn ze van de klei, krijg je toch alleen maar bij ons in Oudewater.’ Daarbij aten ze porties van ons taaie vlees en onze ‘glazig’ genoemde aardappels, waarnaar ik met open mond keek en waar ik helemaal naar van werd en het is tot mijn grote ver-

7