Laten we vader eruit gooien

toen heeft Jopie’s vader een tree uit de trap gezaagd, toen moesten ze allemaal zo leuk springen om bij de straatdeur te komen.’ Ik huilde al niet meer, maar lachte door mijn tranen heen bij de herinnering aan de aparte stookvoorziening in den huize Jopie.

‘Laat ze haar gezicht gaan wassen,’ reageerde mijn vader kil, ‘en doe in ’s hemelsnaam een lintje of een kam in dat kapsel van Piet de smeerpoets en wanneer ze dan weer aan tafel komt, moet ik weten waar die Kuyls wonen.’

Mijn kapsel was mijn zwakke punt, mijn haar wilde niet langer worden dan een eindje over de oren en ook dit was niet naar de smaak van mijn vader. Alle nette meisjes van een jaar of dertien droegen toen een of meer vlechten of iets dat met een strik werd opgenomen op de rug. Maar hierover had ik al zoveel te horen gekregen, dat ik langzamerhand voor dit onderdeel van mijn minderwaardigheidscomplex onverschillig was geworden. Erger werd het geval Kuyl.

‘Je kunt me doodslaan,’ riep ik akelig sensationeel, ‘of naar een inrichting sturen’ (met dit laatste werd ik soms tot mijn grote angst als schrikbeeld der toekomst gedreigd - ik heb nog altijd een akelig en duister visioen van ‘de Kruisberg’, die ergens in de Achterhoek moet liggen), ‘maar ik vertel niet waar de Kuylen wonen, nooit, nooit, nooit.’ En moekie zei zuchtend op de slaapkamer terwijl ze mijn gezicht fris maakte en met eau de cologne mijn brandende wangen bette en ook nog met een soort schijnbeweging probeerde een lintje ergens in mijn ragebol vast te maken: ‘Zie je nu wat je met je drift hebt bereikt. - Nu kan je niet meer met Jopie Kuyl omgaan. Van die trap en die borrels wist ik ook niets af. Het lijken toch wel vreemde mensen.’

Mijn vader kwam toch niet te weten waar de Kuylen woonden, want Jopie’s moeder noemde zich nog steeds aldus naar haar eerste of tweede man waarvan ze gescheiden was, terwijl volgens de burgerlijke stand dit chaotische

6