Laten we vader eruit gooien

nomen. En dan was er nog een gefluisterd verhaal waar ik helemaal niets van begreep, van een zwaar geverfde dame bij wie oom Ricardo inwoonde - welk feit vooral vanwege de verf als onfatsoenlijk werd beschouwd. Soms was de afkeurenswaardige dame zelf meegegaan - ‘en wie ging nu met zijn hospita uit wandelen, wat moest zo’n jongen daar wel van denken!’ Bij elke wandeling had oom Ricardo gevraagd of hij de elegante wandelstok te leen mocht hebben van de dooie man van die dame - ‘zoiets doet men toch niet!’ Maar die dooie had er toch niets meer aan, ik vond het heel gewoon dat oom Ricardo zo n fraaie stok meenam op zijn wandelingen, het paste stellig beter bij hem dan bij de dooie. En oom Ricardo zou in ’t publiek zo vreselijk onfatsoenlijk vriendelijk tegen die dame geweest zijn - of dat zo erg was - de meeste mensen vond ik tamelijk vlegelachtig en zuur - oom Ricardo was tegen iedereen erg vriendelijk en opgewekt - hij had veel innemende manieren. Dan had oom Ricardo nog iets vreemds gedaan: hij had elke ochtend op de markt van die plaats een anjelier gekocht en die in zijn knoopsgat gestoken. Zo hadden ze dan vaak, door iedereen nagestaard - de mensen hadden elkaar aangestoten - door dat kleine stadje gewandeld: oom Ricardo, de anjelier in ’t knoopsgat, ’t stokje van de dooie man luchtig en zwierig en nonchalant zwaaiend, de geverfde dame met een opzichtige veer op de hoed, en het stijve brave neefje, dat zich zoals hij zei, ’doodgegeneerd had’. Maar oom Ricardo had zich juist geamuseerd over de ergernis der provinciale ‘Spieszbür-ger’, zoals hij ze noemde. Van dit merkwaardige logeerbe-zoek had het keurige, saaie neefje een schandverhaal meegebracht, waarvan de geleende tien gulden een telkens weerkerend refrein vormde; en daarbij was hij erheen gegaan om bos- en heiwandelingen te maken, waarvan nooit iets gekomen was - hij zei ’t in één adem, alsof je voor tien gulden zo maar bos en hei bij de hand kon hebben. Van dit alles had

86