Laten we vader eruit gooien

geten had; hij at helemaal niet haastig, zo uitgehongerd hij ook was (en de honger stond op zijn ingevallen kaken te lezen, zei mijn moeder bijna melodramatisch), neen, hij at keurig en langzaam. ‘Verrukkelijk,’ verklaarde hij met nadruk, ‘verrukkelijk, die dunne sneden toast, wie doet dat bij jullie, precies zoals het moet zijn, eventjes bruin en toch niet te hard. En die ham is ook voortreffelijk - bijna als in Praag - ham moet een beetje naar noten smaken - en dan die uitstekende Engelse mosterd... Kinderen, wat ben ik blij weer bij jullie te zijn, wat is het hier rustig en gezellig en Hollands-helder.’ En ik bad en smeekte oom Ricardo toch voor altijd bij ons te blijven, een verzoek dat mijn moeder tot mijn grote verbazing niet ondersteunde - ze trok een verlegen gezicht bij mijn enthousiaste invitatie. Oom Ricardo schudde een beetje weemoedig met zijn hoofd, zodat zijn vol donker haar meewapperde: ‘Ik blijf nooit ergens voor vast, ik moet verder, voor mijn zaken,’ legde hij me uit, ‘naar Boedapest, dit keer zal ik er komen, ik ben vast en zeker besloten mijn familie eer aan te doen.’ Of hij dat nü al niet deed - door er zo mooi, levendig en opgewekt bij te zitten met glanzende witten tanden en diepe donkere zigeu-nerogen. ‘Ik heb een nieuwe methode voor piano-onderwijs uitgevonden. Het is iets voor Boedapest, muzikale mensen daar, alles gevoel, hartstocht, brio. Ik breng ze de techniek in acht weken bij - ga een muziekinstituut opzetten met een Hongaarse vriendin.’ Hij zag de toekomst al roziger en hoopvoller in - trouwens niemand van ons drieën twijfelde een ogenblik aan dat piano-instituut met onderwijs op moderne en nog nooit tevoren bedachte grondslag - het idee van oom Ricardo, die muzikaal, vindingrijk en tot alles in staat was. Alleen vroeg moeder aarzelend: ‘Heb je een tijdje geleden ook niet zoiets geprobeerd in Lyon of Mar-seille ? Er deden toen zulke rare verhalen de ronde. Je zou met je assistente in grote kartonnen dozen geslapen hebben

80