Laten we vader eruit gooien

hij glimlachend en volkomen tevreden. ‘God, wat voel je je een ander mens zo - het leven is goed, zeg ik jullie en jullie zijn zo lief,’ en hij omhelsde ons beurtelings, Moekie en mij. ‘Is het leven geen heerlijk ding ?’ zei hij nog eens met overtuigende vrolijkheid en in een stralend humeur. ‘Kijk eens hoe die schoenen me zitten, keurig gepoetst zeg, jullie hebt goed personeel en een uitstekende wasvrouw moet dat zijn, dit overhemd is heerlijk gestreken. Uitstekend,’ herhaalde hij, vertederd alles bekijkend wat er m de kamer was, Moekie, mij en zichzelf incluis.

Plotseling voelde hij met schrik naar zijn binnenzak en ademde verlicht op, toen hij zijn portefeuille eruit haalde, een rafelig vod waar hij een portretje uit opdiepte. ‘Viola,’ zei hij zacht, ‘ik heb haar altijd bij me. Dit portret en mijn tandenborstel, daar kan ik niet buiten. Zelfs daarginds,’ en hij wees naar een hoek van het plafond, ‘daarginds mocht ik ze bij me houden.’ ‘Daarginds’ scheen een ver land te zijn, waar men de mensen zowat alles afnam, wat ze aan aardse goederen bezaten - met uitzondering dan van Viola en de tandenborstel - , maar oom Ricardo was in zulke vreemde landen geweest dat ik me voorlopig niet zozeer met ‘daarginds’ - hoe angstaanjagend geheimzinnig overigens ook -kon bezighouden. Het portretje van Viola had mijn hele ademloze belangstelling - het was een kind schoon als een engel met een geruite, opzichtige baret op wilde krullende haren en een mysterieus lokkende glimlach om de mooie, een beetje treurige mond. ‘Ze ging veel dansen,’ legde oom Ricardo uit, ‘ze was als een vlammetje, zo vurig en licht en levend en stralend en als een vlammetje is ze uitgedoofd -longontsteking - ze is veel te licht gekleed al te lang uitgebleven op een ijskoude nacht, toen ze weer dansen ging, mijn dochtertje Viola.’ Mijn moeder gaf duidelijk tekens dat het verhaal van oom Ricardo iets verontrustends had; ik zag telkens hoe tt probeerde hem op zijn schoen te trappen, een

78