Laten we vader eruit gooien

zo verbaasd gekeken hebben, dat Da iets anders voorstelde: ‘In die boeken van je snijje ze toch mekaar der vlees ope en drinke mekaars bloed, om elkaar nooit te verraaie - je hebt het nog laatst verteld, over zo’n wilde Indiaan ging het.’ ‘O ja, Witgezicht en de Rode Arend,’ vulde ik aan, ‘dat is een geheim voor het leven - als je dat gedaan hebt, mag je elkaar nooit verraden - wat ook gebeurt.’ ‘Dat mot je nou ook doen,’ vervolgde Da plechtig en met trillende stem. ‘Wat,’ vroeg ik, ‘moeten wij eikaars bloed drinken - jij een klein druppeltje,’ zei ik met voorbehoud, ‘heb je een zakmesje ?’ ‘Och nee,’ antwoordde Da, ‘je moet een zweer doen, dat is voor Christene zielen hetzelfde als die vieze bloedzui-perij van de wilde.’ ‘Die ene was geen wilde’, hield ik hardnekkig vol, zodat Da er ongeduldig door werd. ‘Zweer nou,’ zei ze zachtjes op die rosé gracht, waar buiten de roserode vensters alles donker was geworden, ‘steek je vinger in de hoogte en spreek me na precies wat ik zeg.’ Da’s stem klonk zo streng, dat ik direct een vinger in de hoogte stak en afwachtte, wat ik naspreken moest, terwijl ik een paar dames gedesloeg uit een der rosé huizen, die tegen een man tikten. Ze waren lang niet zo mooi als Nelly, maar toch prachtig gekleed - dat zag ik, toen de ene aan de deur kwam - het scheen een erg rijke buurt daar te zijn. ‘Niet kijken,’ beval Da, ‘doe de zweer, spreek me na: ik zweer plechtig, asdat ik nooit van mijn leven thuis of ergens anders vertellen zal, dat ik bij Da haar zuster Nelly ben geweest -ik ken haar niet...’

‘Waarom mag ik nou niet vertellen, dat ik bij Nelly was, en waarom moet ik die rare woorden zeggen met ‘ik ken haar niet’ erbij - zoeven heb ik haar nog gezien, ik geloof dat je niet wijs bent... Da - wat is er Da, waarom huil je -ben je soms dronken van het rood, ik voel me er zo leuk van ?’ ‘Zweer ook,’ huilde Da, ‘dat je nooit rood gedronken hebt en geen Jim kent - zweer het met een vinger in de

45