Laten we vader eruit gooien

hoogte, zweer dat ook - het is precies als bij je Indianen, zweer het nou.’ ‘Ook van de pagegaai, moet ik daar ook wat van zweren?’ vroeg ik geïnteresseerd. Ik had ze juist allemaal willen vertellen, dat ik een papegaai ken, die zo hard en zo mooi duidelijk vloekt: ‘Loop naar de verd...s’, in plaats van hun stomme Artis-papegaaien met hun eeuwig ‘koppie-krauw’. ‘Hou nou op,’ schreeuwde Da, ‘je bent toch zo heel klein niet meer, je moet alles zweren, begrijp je, dat je helemaal niks van hun afweet, ik bedoel, dat je het nooit oververtellen zult - anders ben je een verraaier, en dat wil je toch niet zijn, is niet?’

Nee, natuurlijk, een verrader was ik niet, dat zou het allergemeenste zijn - maar waarom mocht ik nu niet over Nelly spreken? - ‘Omdat ze in zonde leeft,’ legde Da me uit, ‘en doe de zweer nou nog eens over.’ Gehoorzaam zwoer ik alles, wat Da wilde en vroeg vlak daarna: ‘Is in zonde leven altijd zo prettig met rood en een papegaai, waarom leef jij dan niet in zonde en moekie niet ?’ ‘Je moeder en ik zijn fatsoenlijk, dat kan je niet vergelijken.’ ‘Maar dan is fatsoenlijk-zijn: het naar hebben - jij met vuilnisbakken en moekie met kwaaie buien van vader, als het eten een beetje aangebrand is. Ba, geef mij de zonde dan maar -wat is zonde eigenlijk? Zonde van het geld, zeggen ze thuis zo vaak, wanneer iemand wat royaal wil zijn - je zus Nelly is ook erg royaal, zeg.’ ‘Denk aan je zweer,’ verzocht Da somber, ‘het is een geheim, mijn zuster Nelly is al drie jaar in het leven, en dat mag nooit iemand te weten komen, hoor je.’ ‘In wat voor leven ?’ informeerde ik, Da sprak zo vreemd vandaag. ‘Nou, ze is in het leven/ herhaalde Da, ‘dat is iets heel ergs, het is een doodzonde - ze is een meisje van plezier, Nelly.’ En ben jij een meisje van verdriet en moekie een vrouw van verdriet, omdat jullie het niet zo gezellig hebben, is het gezellighebben een doodzonde ? Dan ga ik ook in het leven, al is het een doodzonde, want ik wil geen meisje van

46