Laten we vader eruit gooien

den en Nelly zag er zo beeldig perzikachtig uit - ik begon iets van de liefde te begrijpen. Eigenlijk moest ik mijn moeder eens voorstellen zich ook een laag uitgesneden fluwelen japon aan te schaffen en dan geen pa erbij - die vond ik nu ten enenmale niet erbij horen. Ik vertelde het Da en Nelly en Jim - en Da kwam in een soort doodsangst en bezwoer me nooit een dergelijk voorstel te doen. Nelly kende mijn moeder - ‘Da haar mevrouw’ - van de straat en vond haar gelukkig ‘een beeld van een mens’, doch dat mocht ik niet oververtellen. Jim floot de papegaai wat voor en de papegaai floot het na; daarna hoorde ik duidelijk, dat de papegaai ook Hollands kende, een reuzenvloek, die alleen moordenaars zeiden. Daar was de papegaai voor bekend - eerst een deuntje fluiten en dan kwam het woord.

Nelly droeg flonkerende steentjes in het haar en was die dag jarig. Da gaf het lichtblauwe vaasje met de bloemetjes en ik bewonderde de smaak van Da, zo uitstekend pasten het hemelsblauw en de andere fijne kleuren bij alles wat in de kamer was. Er hingen hele waaiers van portretten - portretten van heren, matrozen en vier van Jim, de neger. Boven het bed hing Jim in het groot, zoals bij ons thuis in de ‘goeie’ kamer de portretten van grootvader en grootmoeder hingen. Jim had taart laten komen en een fles ‘rood’. Ik dronk twee glaasjes van het verrukkelijke ‘rood’, waardoor ik een gevoel kreeg of ik vliegen kon. Ik dacht dat het uit rozen gemaakt was, want het smaakte precies zoals rozen geuren. Nergens was het zo mooi, zo warm en zo rosé als in de kamer van Nelly. Nooit tevoren had mijn pluchehoed die waardering genoten als in deze hartelijke omgeving, noch was men eigenlijk ooit zo zeer op mijn bezoek gesteld geweest.

Ik vertelde veel van die vreselijke jongen Bokkie, die mijn nieuwe hoed ‘opschepperig’ had vinden staan - o, ik kon mijn hart uitstorten, dat ik altijd moest wachten met

40