Laten we vader eruit gooien

krap, verschoten kieltje was een aflegger van de zoon des huizes. Op m’n belangstellende vragen: ‘Vind je het niet naar dat niemand zich met je bemoeide ?, Is het niet eng, een kiel van een ander af te dragen ?’, op deze en andere gewetensvragen kwam de stoïcijnse repliek: ‘Meinebiet.’

En ik vreesde reeds dat ik de belangstelling van dit onverschillig jongmens nooit gaande zou kunnen maken, toen ik op de inval kwam de knaagdierachtige dame met behulp van de sinaasappelschil in de mond te imiteren. Het effect was grandioos, van ‘bieten’ geen sprake meer. En ik overtrof mezelf in zijn ogen door m’n mondharmonica voor de dag te halen en er een wijsje op te spelen, ‘Dat had ik niet achter je gezocht,’ verklaarde hij openhartig. ‘As m’n vader dronken is, zingt ie zo’n jovel liedje - zou je dat kunnen spelen ? Mot je horen:

Laat de kraan dzjiengelaboem maar openstaan dzjiengelaboem... want as je dood ben och dan is ’t gedaan...’

En op deze luchtige, zorgeloze raad volgde de wijsgerige overpeinzing dat alles, maar dan ook alles in het koele graf zijn einde vond - zowel de man als de vrouw en het kind...

En zo weinig muzikale talenten ik in groot gezelschap aan de dag legde (even te voren had ik nog per se geweigerd voor het verzamelde verjaardagspubliek ‘Die Mühle im Schwarz-wald’ ten beste te geven) - dit lied kende ik binnen korte tijd. En ook de eenvoudige knaap wilde beproeven of hij de mondharmonica machtig was. Dit stond ik hem welwillend toe en om de stemming bijzonder te verhogen, deed ik de kunst met de sinaasappelschil weer over en sprak de dame malicieus na: ‘Hemeltje, lijdt het kind aan toevallen?’

Zo werd ik ontdekt door het hele gezelschap, met de be

34