Laten we vader eruit gooien

wuste dame vooraan. Het jongetje was plotseling als van de aardbodem verdwenen, en Hetty barstte in tranen uit, toen ze me met de schil in de mond zo oneervol zag staan. Het enige voordeel was, dat ik de pas geleerde uitdrukking ‘mei-nebiet’ kon toepassen, toen me de toegang tot dit gastvrije huis voorgoed ontzegd werd.

Maar dat was dan ook het enige genoegen, wanneer ik het vrijgevochten ruige lied van de kraan buiten beschouwing laat. Want thuis gaf Hetty, weliswaar onder het storten van hete tranen, een pijnlijk-getrouw relaas der wederwaardigheden van die middag. Onwaarheid sprak ze nooit - onder geen omstandigheden. En zo vielen pêle-mêle de woorden sinaasappelschil, schudlach, mondharmonica en bruidspor-tret in een doodse, onheilspellende stilte. Op de sinaasappelschil werd de meeste klemtoon gelegd...

35