Laten we vader eruit gooien

heenging?’ vroeg ik gluiperig. ‘Ik heb een voorgevoel dat er iets gebeurt...’

‘Je moet,’ antwoordde Hetty streng, ‘wanneer je geïnviteerd wordt, hoor je erheen te gaan.’ Mijn zusje was zeer voor goéde vormen. O, waarom liet men haar niet alléén de dingen opknappen, die met decorum en aangename manieren te maken hebben ? Waarom moest ik mee op wegen, die (om een slordige beeldspraak te gebruiken) geplaveid zijn met gouden stoeltjes, waar men over struikelt bij het binnenkomen, en zwarte piano’s met gipsen Mozarts en Wagners erop, die elkaar in diepe verslagenheid gramstorig aanstaren (denkelijk de uitwerking van Das Blumenlied en Les Cloches du Monastère)? Wanneer ik beter Frans had gekend zou ik tegen m’n zusje gezegd hebben: ‘Tu 1’as voulu, Georges Dandin.’

Nu echter, met een zware onvoldoende op taalkundig gebied, hakkelde ik na mijn struikelend entree: ‘Welgefeli-teerd,’ en gaf de linkerhand vaag weg aan iemand die niets met feliciteren te maken had.

Hoe beleefd en welgemanierd bewonderde Hetty de tafel met geschenken, waarvan een zijden parapluutje en een gouden slavenarmband de clous vormden. Het eerste voorwerp noopte mij m’n zusje aan te stoten; zo krankzinnig kwam het me voor dat een regenscherm als geschenk gelden zou. En trots de waarschuwende en smekende blikken van Hetty kon ik niet nalaten welwillend mede te delen: ‘Je kunt voor achtendertig cent armbanden krijgen, die vol zitten met prachtig glimmende stenen - veel mooier dan deze!’

‘Maar die zijn immers niet echt,’ merkte het jarige kind schamper op.

‘Veel echter dan zo’n gewone gordijnring’, was mijn antwoord, dat me het laatste restje achting der aanwezigen ontroofde.

‘Waarom deed Hetty alle spelletjes even behendig, terwijl

31