Laten we vader eruit gooien

PÊLE-MÊLE

Het was hun eigen schuld - dan hadden zij me maar niet naar die kinderpartij moeten sturen. Ik vroeg er niet om (niemand verlangt naar z’n eigen rampspoed) en het geld voor het cadeautje konden ze mij beter geven. Dat jarige kind bezat al drie dozen postpapier en het leek me niet erg origineel om met een vierde aan te komen. Goeie genade, postpapier als verjaarsgeschenk, terwijl de wereld vol mechanieke muizen, mondharmonica’s en vuurrode zakkammetjes was...

Waarom lieten ze het niet aan m’n zusje Hetty over, mijn innemend zusje met de zachte stem; waarom, vraag ik me af, lieten ze dit rustige kind met de vorstelijke houding niet alléén de eer van de familie ophouden ?

O, hoe plechtig feliciteerde zij, eerst de pa en de ma en dan de jarige Johanna; hoe voornaam wist zij bij de begroeting direct achter het ‘mijnheer’ en ‘mevrouw’ de familienaam te plaatsen: ‘Hartelijk gefeliciteerd, mevrouw Van Bielander - hoe maakt u het, mijnheer Verninga?’ Met welk koninklijk gebaar reikte zij het handwerkdoosje over; het leek plotseling hoog in waarde gestegen te zijn, het afgrijselijke geschenkje dat ik juist te voren nog met Czerny-études vergeleken had. ‘Of je nou een handwerkdoosje of Czerny-études cadeau krijgt, is toch hetzelfde...’

Ze keek me even uit de hoogte aan, mijn knap zusje, dat twee jaar jonger dan ik was. ‘Och kind, jij bent nog zo kinderachtig. Dacht je soms dat je bij Johanna met een mondharmonica kon aankomen? Pas maar op, ze zullen het nog eens te weten krijgen dat jij op zo’n ordinair ding speelt. Ik zou me dood schamen...’ En Hetty trok een bezorgd gezicht.

‘Zeg, zou het niet beter zijn, wanneer ik er helemaal niet

30