Laten we vader eruit gooien

op Gijsbertus’ kaken kon men zien, dat er iets in hem omging, de eigenaardige streepachtige blos, die ik ook later (o, later - wist je beter, begreep beter) alleen bij zeer trotse of zeer vernederde mensen bemerkt heb.

De volgende ochtend werd ik door een tergend gelach bij school ontvangen. Gijsbertus, de eenzame Voldoendes-Gijsbertus, stond in z’n glimmend wankleurig pakje tussen de warme duffels van de anderen. Hij was ineens erg in tel gekomen, de toekomstige accountant, en het beviel hem bovenmate, dit populair zijn. Nu had hij ook het gelaat dat volkomen bij zijn klamme handen paste - van Erasmus geen spoor meer - Uriah grijnsde breed toen de anderen hoonden: ‘Heb maar niet zo’n drukte, je vader heeft langs de weg gebedeld, kwaadspreekster die je bent... aan spoken gelooft ze ook nog - mal spook dat je zelf bent!’ En een kind, wiens vader het meubel- en stoffeerbedrijf uitoefende, riep: ‘Had jullie maar een goeie meubelzaak, olieaardap-peleters!’

Nu, ik had de massa weer eens tegen me op een afgrijselijke manier - nadat de enkeling me verraden had, de begrijpende enkeling, wie men zijn vertrouwen geschonken had, voor de zoveelste keer...

24