Laten we vader eruit gooien

verrassingen, die Gijsbertus me nu zo tegen had gemaakt.

En van Gijsbertus zelf moest ik nu ook afscheid nemen. Van Gijsbertus met het stille gesloten gezicht - een gezicht dat ik veel later bij beruchte advocaten, Amerikaanse groothandel-lieden en deftige oberkelners herkennen zou -een smoking-gezicht. Overigens wilde hij accountant worden (wat hij fonetisch uitsprak). Ja, dat vond ik een goed idee - een winkel, waar je tenminste alles direct a contant betaald kreeg. ‘God, wat een dom schepsel ben je toch,’ zei Gijsbertus op vertederd medelijdende toon en hij pakte m’n hand. Deze hand nu had nooit de geleerde Erasmus kunnen toebehoren; dit was geen geleerdenhand, maar de klamme, kille van Uriah, de zo bescheiden advocatenklerk. ‘Wil je met me gaan, dan zal ik al je huiswerk maken en misschien kan ik je vóórzeggen óók - en een snoepgoed dat ik voor je heb - het goeie uit de kruideniersafdeling.’Het was een eervol aanzoek en een edelmoedig aanbod, doch ik wist niet, hoe vlug ik mijn hand uit de koude, vochtige van Gijsbertus terugtrekken zou... Het snoepgoed ging me het meest ter harte, hoewel dat uit de kruideniers-afdeling (het goeie) niet de betovering voor me bezat van het kleurige, onwaarschijnlijk mooie, waar nu ook al mee afgerekend was onder de benaming gemene rommel. Aan het huiswerk had ik eigenlijk niets - of liever gezegd, niets méér; geen leraar gelooft aan wonderen - en met Gijsbertus gaan ? Het was wel een prettig verstandig iemand om mee uit te spreken, léf had hij ook, maar met gaan hingen donkere straatjes samen en geheimzinnige afspraakjes op stille plaatsen, wanneer je zin had Old Shatterhand te lezen - en z’n handen voelden zo griezelig aan, nét rauwe kalfslapjes... Maar hij bleef kalm en onbewogen, toen ik verlegen voorstelde op een andere keer nog eens met elkaar wat te praten - dus niet dat met de donkere straatjes en stille plekjes, waar eigenlijk helemaal niet zozeer bij gegaan werd. En alleen aan het flauwe rood

23