Laten we vader eruit gooien

tenminste iets dat indruk op Gijsbertus maakte, meer dan alle spoken en meubileerinrichtingen bij elkaar - waarom, begreep ik weliswaar niet goed. Maar ik was zo blij met mijn succes, dat ik het nog flink probeerde aan te dikken: ‘Ja, heus hoor, toen ze met z’n twintigen in een hutje gewoond hebben en z’n ouders uit bedelen gingen en ’s nachts bevroren van de kou thuiskwamen.’ ‘Maar dan was jouw vader ook arm, hè?’ Gijsbertus’ stem was helemaal veranderd - zo interessant scheen hij m’n onthullingen te vinden. ‘Nou, wat arm, hoor, gezellig hè, met zoveel in een hutje te wonen en olieaardappels te eten ?’ ‘En ik vind het rot, arm te zijn,’ barstte de eerst zo onbewogen Gijsbertus uit, ‘weet je, waar ze het eerst bij iemand naar kijken ? - dat moet je hebben.’ En voor mijn vragend-nieuwsgierige blik maakte hij het veelzeggende, schuivende gebaar met vinger en duim, waar men in de hele beschaafde wereld het geldtellen mee aan pleegt te duiden. ‘Geef mij maar aardappels in natuurboter gebakken,’ voegde hij er nog met deskundige zakelijkheid bij.

Eigenlijk bleef er niet veel over van iemands idealen, wanneer men met een wijs en ervaren persoon als deze Voldoendes-Gijsbertus te doen had. Tegelijk met het engelen- en het aardappelen-ideaal liet hij zelfs dat van zijn eigen snoepwinkeltje erg voor me verbleken. Een stinkwin-keltje noemde hij het, nadat ik er opgetogen de voordelen en de knusse gezelligheid van had opgesomd en hem de raad had gegeven enige onvoldoendes te maken. ‘En als je eens wist, wat voor een gemene rommel erin dat goedje zit - nou ikzelf blief het niet, alles vergif.’ Hoewel ik een beetje teleurgesteld was door de geheimzinnig-vage analyse der kleurige snoeperijen, die ik steeds met smaak genoten had, vond ik Gijsbertus een geweldig openhartig léftype. Zó van z’n eigen winkel te durven spreken... In gedachten nam ik weemoedig afscheid van de spinnekoppen, toverballen en doosjes met

22