Laten we vader eruit gooien

beetje over de aardige toevallige uitvinding van léf, laf, die ik ’s avonds bij het eten debiteerde, door voor me heen te prevelen léf-laf, léf-laf waar ik zowel pa, moe als Hetty in betrok.

Het jongetje Gijsbertus demonstreerde tenminste zonder meerderheid, heel in z’n eentje een léf, dat ik niet achter hem gezocht had. Gijsbertus behoorde tot de weinige uitverkorenen, wie gratis de zegeningen van het middelbaar onderwijs ten deel vielen. Er was echter een voorwaarde aan dit gunstbewijs verbonden: het gedragboekje van het jongetje Gijsbertus mocht volstrekt nooit en te nimmer onvoldoende in de hoofdvakken vertonen. Een klein kunstje ware het dus geweest een dor, verantwoordelijk bestaan om te toveren in een aantrekkelijk, vriendelijk. Eén dik onvoldoende-tje in wiskunde en Gijsbertus zou in het kleine snoep- en kruide-nierswinkeltje van zijn moeder een prinsenleven kunnen leiden; er lagen zelfs nog ouderwetse toverballen en doosjes met verrassingen a tweeënhalve cent uitgestald.

Thans ging deze Gijsbertus onbemind en onopgemerkt door een leven van voldoendes - geen der kinderen uit de klas bemoeide zich met hem. Hij bezat geen fiets, kon met niets meedoen en ’s winters droeg hij geen solide duffelse jasjes uit een jongeheren-zaak. Zijn pakje was noch groen, noch grijs, noch zwart (ik weet trouwens niet, of het altijd hetzelfde was óf dat hij er verschillende van deze onbepaalde tint bezat). Het glom altijd een beetje, Gijsbertus z’n pakje en toch zag hij er op de een of andere manier wel netjes uit. Niettemin, het was een soort van netheid die zijn klasgenoten niet beviel. Ze plaagden hem wel niet en ze vielen hem ook niet lastig; maar ze lieten hem volkomen links liggen. En door één flinke onvoldoende had hij deze kille eenzaamheid kunnen veranderen in een plezierige snoepwinkel-gezelligheid. Alleen de leraren toonden een rare neerbuigende belangstelling voor hem. Het eigenaardige van Gijs-

19