Laten we vader eruit gooien

reld. ‘Voelt de jongejuffrouw zich niet goed ?’ kucht de arme meneer beleefd - die verschoppeling van een meneer, die ’s nachts denkelijk in een rol linoleum staande moet slapen. ‘Wat mankeert je?’ roept moekie verschrikt, ‘waarom huil je ?’ ‘Ik w-o-o-r-d hier zo treu-heu-rig,’ snik ik met hortende uithalen. ‘Ik wil weg...’ Later werd dan toch alles nog bijzonder fleurig. In die nieuwe lunchroom waren de moorkoppen van geweldige afmetingen - en de violist speelde niet alleen op heerlijk smeltende manier O, Sole Mio, maar opeens begon hij ook zelf mee te zingen. Het was een erg vriendelijk iemand, want hij glimlachte allerliefst tegen moekie, zodat bij mij direct de vraag opkwam: ‘Vind je die niet leuker dan pa - als je nou eens met hem getrouwd was, was ik er dan toch geweest ?’ Een vraag die moekie verlegen scheen te maken, want ze werd rood, net als pa toen ik vroeg, of we ook wel eens olieaardappels kregen. Die arme meneer van het linoleum was rood geworden, toen ik zei, dat ik treurig werd, en de violist kreeg een kleur, omdat ik met mijn vinger naar hem wees bij mijn vergelijkende vraag... Nu, en later werd ik zelf erg rood en ontzettend verlegen, later, toen moekie aan tantes en andere nare mensen die er niks mee te maken hadden, mijn onbegrijpelijk gedrag (dat zei ze) in de meubelzaak vertelde. - Daar had je het weer: met mij alleen was ze lief en luisterden we samen met bewondering naar O, Sole Mio en scheen het linoleum vergeten te zijn. En nu plaagde ze me, waar de anderen bij waren - de anderen, die er in groeiden en krankzinnige dingen zeiden als: wanneer je later nu eens trouwen zou met iemand van een meubelzaak... zoiets moet je afleren, dat is abnormaal! - Afleren, afleren om je doodongelukkig te voelen, wanneer de ellende van de hele wereld op je neerdaalt. Ja, als je dat kon! Dom, raar en vals waren de mensen eigenlijk. Vals ook - dat had moes niet mogen overbrieven.

En m’n eigen zusje Hetty - had die niet zitten bibberen

17