Laten we vader eruit gooien

hield van dezelfde films als ik, treurige met een vrolijk slot - en zij vond moorkoppen met chocola ook verrukkelijk. Ze was gelukkig helemaal niet geleerd, moekie. Ze was alleen maar iets liefs in zwart, violet en wit, dat ook een beetje bang voor pa was, net als ik - alleen ik wat meer.

Maar dat van de stoffeer- en meubelinrichting begreep ze ook niet... Het is een vrije middag en de viooltjes zijn dit keer écht met groene sappige stengeltjes — en vanmiddag zullen het de moorkoppen zijn. Er is deze week geen treurige film met een vrolijk slot. Of ze zijn allemaal erg vrolijk op de platen buiten en er wordt veel stuk gegooid en met water bespoten - óf het loopt niet goed af en is een levensdrama. En daar kunnen we ook niet tegen, moekie en ik, wanneer alles zo treurig blijft. Bij de moorkoppen zal vandaag iets bijzonders zijn: een nieuwe lunchroom met een orkest van viool, piano en cello. Doch eerst moeten we nog even een boodschap doen - eventjes maar iets uitzoeken... Vandaag had moekie geen nieuw linoleum en matjes met stoelen voor de logeerkamer moeten kopen. Dat past niet bij woodviolets en de kleurensamenstelling die me zo goed bevalt - het zwart, het lila en het wit. O, en hoe ver verwijderd is het van een viool met piano en cello - om van de moorkoppen niet te spreken... Er is een meneer met een heel hoog boord en stof op de kraag van zijn jas - een doodongelukkige meneer, dat kan je zó zien. En al het linoleum en zeil lijkt precies op elkaar - en hoe het ruikt. De geur van de bosviooltjes kan daar niets tegen doen - die is weg. Al het prettige is weg. Het hele leven draait immers om linoleum en zeil. Duizenden soorten, die allemaal hetzelfde lijken. De meneer met de stoffige jaskraag heeft een droge kuch en zegt van alles: ‘Een heel fijn patroontje, zeer gedekt en toch levendig.’ De stoelen zijn dood, alleen het ongekleurde hout is er met niets erin, geen rug en geen zitting - niets dan gestorven stoelen en linoleum dat zuur ruikt, is er op de we-

16