Laten we vader eruit gooien

keek onze ruime kamer, waar de haard gloeide, met een blik rond, of hij in een klein benauwd hol zat. Zoals steeds was alles bij ons geboend en geschrobd en afgestoft - het kon onmogelijk onfris zijn in die kamer. En ik mocht volstrekt niet gedurende dat grimmige openzetten van vensters en deuren mijn altijd wat koude handen op de schoorsteen boven de haard warmen - dus er waren genoeg dingen, die me niet aanstonden. Doch er kwam een eigenaardige frisheid, om zijn eigen woord te gebruiken, met hem binnen. Die was in zijn doorzichtig blauwgroene ogen - maar dan op het koele af - op zijn zorgvuldig geschoren, gebruinde kaken. En na elke treinreis, hoe lang ook, waren zijn nagels als pas gemanicuurd, glanzend met grote halve manen. De zwijgende manier, waarop hij naar mijn nagels keek, was afkeurend - er scheen altijd iets met mijn handen en vooral nagels te zijn, dat hem niet beviel. Soms verwaardigde hij zich de laatste enige bewerkingen te doen toekomen, doch er scheen niets anders op te zitten, dan ze zo kort mogelijk te knippen. Bij de manen schudde hij enkel zijn hoofd. Nog hoor ik de klemtoon waarmee hij de n van het woord schuieren uitsprak: ‘Goed schuieren en afdrogen - veel poetsen en wassen’ - alles met die overduidelijke n.

Schuieren, poetsen, wassen - wind, water, frisheid - zijn element. Geen hete, ontzettende beklemmingen, noch rare tranen-uitbarstingen of op sensatie beluste tantes en ooms met neefje Flipje. Neefje Flipje, die alles van begrafenissen afweet, van het deftigste begrafenis-instituut af tot de koffiemaaltijden en passende rouwkleren toe. Schande zouden ze ervan spreken, wanneer ze wisten, waar ik heen ging -wanneer die ooms en tantes, die trots hun verslagenheid nog kans gezien hebben om te vertellen, hoe goed het hun kinderen gaat - auto’s met chauffeurs, Marienbad, Arosa, kortom, wanneer die wisten, dat ik naar de plassen ga op de

159