Laten we vader eruit gooien

PANTA RHEI

In memoriam patris

Er sluipen mensen binnen, die in geen twintig jaar en langer meer ‘over de vloer’ kwamen. Hoe komen ze op deze stralende zomerdag plotseling aan pikzwarte rouwkleren en uitgestreken condoléance-gezichten, waar halen ze plotseling enige tranen vandaan ? Ik wou dat ik ook huilen kon - het zou veel netter staan voor de familie. Je behoort te huilen, wanneer je vader gestorven is. En ik zou wensen, dat een wonder mijn wit linnen mantelpak roetzwart kon maken -iedereen heeft er afkeurend naar gekeken, zo treurig ze ook zijn. En sommigen van de naaste familieleden, die dus menen er het recht toe te hebben, vragen verwijtend: ‘Heb je geen zwart om aan te trekken ?’

Ik héb zwart om ‘aan te trekken’: een zijden avondjapon, die ik droeg toen Argentina danste als vuurwerk, als bloesems en serpentines - toen Goldoni’s speelse ‘Diener zweier Herren’ over het toneel flitste - toen Grock een beetje argwanend en twijfelend en Hollands zich verbaasde: ‘je méént het...?’ Over die zwarte avondjapon kan men een shawl dragen, om het decolleté te verbergen en er aldukpen rouwjapon van improviseren en het decorum ophouden - maar ik ga noch naar de schouwburg, noch naar een bal-masqué, doch naar het sterfhuis van mijn vader.

Wanneer ik huilen kon, zou alles veel gemakkelijker zijn - iedereen zou met bevrediging vast kunnen stellen, dat ik echt treurig was - en alles zou niet zo overduidelijk zijn voor ogen, die verblind worden door een tranenfloers. Er zijn tantes met gelegenheidsgezichten - het zijn de tantes uit mijn jeugd, ternauwernood veranderd. Hoe oud mogen ze toen eigenlijk geweest zijn ? Ik heb altijd gedacht, dat ze

153