Laten we vader eruit gooien

JONGETJE EELCO

Het jongetje kwam wel opgewekt verwachtend tussen zijn ouders het terras op wandelen.

Welke ouders - welk een terras - welk een publiek! Ouders zó van Earl James, ‘the perfect Tailor’ weggelopen

-    zelfs de gezichten scheen de beroemde kleermaker erbij geleverd te hebben - zo conventioneel, schoon en wasachtig zagen de Paps en de Mams van Eelco eruit. Paps, Mams, Eelco ? - Nieuwsgierige belangstelling op een deftig terras ?

-    Moest het mij niet genoeg zijn waar te nemen, hoe de bekende nieuw-zakelijke-jongere-literator Roderik Houte in doodsbleke afgescheidenheid zijn aperitief ‘nam’, kon ik mij niet ermee tevreden stellen zelfs ook nog te aanschouwen, hoe de geziene acteur Waldemar Kleiman zijn beroemde glimlach ten toon spreidde, een glimlach die voor twintig jaar tweeëndertig zeldzaam gelijkmatige tanden vertoonde, nu echter een meerdere afwisseling bood door om en om een gouden en een vergeelde tand bloot te geven? - Maar waarom dwaal ik af over tanden en kunstenaars pratend, terwijl het een jongetje, Eelco genaamd, voorbeschikt is hier een rol te gaan spelen!

Een rol tussen andere rollen, een sprekende, levende, ja dominerende rol tussen stil spel. Want het publiek op het deftige terras muntte uit in deze moeilijke kunst. Men speelde nonchalante verveling, men ‘vertoonde’ voorgewende onverschilligheid en zeer matige deelname in de banale dingen des levens. En het speelde goed, het publiek daar. Het spel was ‘net écht’, wanneer ik het zo eens mag uitdrukken, haast nog beter dan dat van de officiële acteurs in de officiële schouwburg aan de overzijde van het terras. De uitstekend geklede heren en dames consumeerden hun Ali Baba-sorbets en andere fantastisch gedichte ‘specialités

148