Laten we vader eruit gooien

op het Tangfiguurtje en de Redon-litho, ‘dat gaan u nou verzekeren, zegge me voor driehonderd, zegge me voor vijfhonderd, zegge me duizend; ’t is maar onzin wat ik zeg, want dat benne maar prulletjes,’ aldus met vakmansdédain mijn kunstschatten critiserend. ‘Dan roep u mijn en zeg Jan, zeg u, breng dat weg en we delen samen. Mooi werk dat verhuizen, weinig risico: snappen ze je, dan heb je ’t goed in consideratie genomen - of hoe heet dat ook - en eerlijk en onschuldig ook, je doet er geen mens kwaad mee.’ ‘En de verzekering dan ?’ vroeg ik, krachtens mijn burgerlijke moraal nog niet geheel overtuigd van de onschuldigheid van het ‘werk’. ‘Heb u ooit een verzekering gezien?’ kwam prompt het niet voor tegenspraak vatbare antwoord. ‘En iedereen krijgt te verdiene; zo’n verzekering verdient op zichzelf al genoeg hoor, van mense die nooit wat overkomt, en wie make gezellig de centjes op ? u en ik, de jonge uit de onderwereld. Iedereen heeft gein an je, as je cente heb, en heb je dalles, dan ben je een stuk vuil in de maatschappij. Geef mijn de onderwereld maar hoor, nette gezellige mense met vrouwe en kindere. Alleen de verraaiers zijn tuig... ’k heb nooit de verraaier gespeeld; toen ik met die gebroken poot lag, hebbe ze wat van we wille wete - niks gezegd hoor, nooit. Net effe voor ik dat ongeluk had, hebbe we de kopere bruiloft gevierd; Leida is een beste meid en ik gun haar een verzetje, ze kreeg alles uit de Bonneterie, zij en de kinderen, en wie maar even wat voorstelde in de onderwereld was erbij, tjonge wat een feest! Harmonica gehuurd en een komiek... een geinponum! Jammer dat ik u toen nog niet kon, u had erbij motte zijn.’ Ook ik betreurde levendig dat ik deze Amsterdamse Dreigroschenoper niet had mogen aanschouwen.

Op mijn nieuwsgierige vraag waarom hij eigenlijk de nuttige bouwvakken voor het wel schokkende, doch met risico zwaar beladen onderwereldbedrijf had verwisseld, zei hij

144