Laten we vader eruit gooien

van dat kind scheen iets gebeurd te zijn, iets geheimzinnigs en duisters, waar Juffrouw Leida even op zinspeelde. Wanneer ik één van die kinderen tekende, zong Juffrouw Leida zacht en melodieus en treurig iets over smart - tranen -afscheid en liefdesleed. Het was met de vijf kinderen en Juffrouw Leida samen rustiger en stiller in huis dan ’t met de oprechte, vreselijke Frieda ooit geweest was. Er stond altijd koffie op - het rook naar armen-ziekenhuis en bloemen en koffie.

Toen kwam Het Steun... Het Steun was iets tussen heer en man in. Juffrouw Leida was er plotseling niet meer - de kinderen waren ook ergens verborgen naar het scheen. Van Het Steun kreeg ik het soort uitbrander, dat ik me nog van boze leraren en beledigde ooms en tantes herinner. Ik had iets aan Het Steun moeten opgeven, geloof ik, dat Juffrouw Leida verzuimd had. Ik had me ook strafbaar gemaakt, zei Het Steun. Iedereen had zich strafbaar gemaakt, Juffrouw Leida vooral en dat nog wel bij een Mr. in de rechten aan huis. De Mr. in de rechten was ook strafbaar, heel erg zelfs - want zo iemand behoort dat toch te weten, verweet Het Steun. En misschien omdat ik zo passief bleef en een beetje recalcitrant, net als vroeger bij de tantes en leraren, speelde Het Steun zijn laatste troef uit: ‘Die vrouw schijnt nog wel te deugen,’ informeerde Het Steun vals, ‘maar de man...’ Er kwamen echt veel stippeltjes achter het woord ‘de man’. En zoals vroeger op school had ik lekker een antwoord bij de hand, ik zei: ‘De man is ziek, die loopt aan een driepoot en heeft trombose.’ Aan een driepoot loopt ie,’ beaamde Het Steun langzaam, ‘maar niet in het ziekenhuis - ha-ha_Tha, het ziekenhuis is goed, die hebben u er ook tussen genomen. Hij loopt aan een drievoet,’ herhaalde Het Steun treiterig langzaam, ‘hij is werkelijk lelijk neergesmakt geworden -bij die roofaanval, gelukkig maar - een zware jongen.’ ‘Hoeveel heeft hij ?’ vroeg ik tam. ‘Nog twee jaar te goed,’

135