Laten we vader eruit gooien

antwoordde de man met een diepe plechtige stem, ‘zeven jaar bij elkaar.’ Alle gezelligheid is nu verdwenen. Juffrouw Leida loopt aldoor te huilen, ze werd zo graag ‘mevrouw’ genoemd - ze kleedde haar kinderen overdreven keurig aan. Het was alles zo netjes en goed in elkaar gezet - een arme vrouw met vijf kinderen met een man in ’t ziekenhuis - slachtoffer van zijn beroep, zo te zeggen, een man met een drievoet. Ik durf haast niet meer te vragen: ‘Hoe gaat het met uw man ?’ Zó iets eenvoudigs kan je al niet meer vragen. Soms is het werkelijk pijnlijk achter de waarheid van sommige dingen te komen. Ik wou dat die onzalige man van Het Steun toch maar zijn mond had gehouden. Maar Het Steun schijnt nu eenmaal geen ‘manier van tak’ te hebben...

136