Laten we vader eruit gooien

schuchter toe - zo kwam het dat ze met drieëndertig er als de beeldschone zuster van haar vijftien- en zeventienjarige dochters uitzag. Het ras van de man met de drievoet scheen niet zo nobel te zijn als het ras waar Juffrouw Leida uit voortkwam - wanneer ik de thans zo gewaardeerde en moderne rastheorieën ook eens mag aanbrengen. De kinderen hadden ordinaire gezichtjes en ordinaire stemmetjes. Juffrouw Leida sprak verrukkelijk zacht - het leek of ze alles aaide, de grond, de trappen, haar kinderen en mijn kleren. Ze liep zonder enig geruis. Ze deed soms iets met ‘Karo-lien’, zodat de woning naar een armen-ziekenhuis ging ruiken - ze ging erg kwistig met het goedje om, dat creoline bleek te zijn - ‘voor de frissigheid en omdat mevrouw zo’n hekel aan de stofzuiger heeft - ’t is ook een zenuwegeluid.’ Het werd helemaal een beetje armenhuis bij me op een gezellige manier. Mijn deftige kennissen kwamen niet meer bij me, dat had ik dus ook al aan juffrouw Leida te danken. Er werden veel flensjes gebakken, litersgewijze ‘Gazeuse’ gedronken. De trappen glommen niet meer erg. En als de kinderen nu eens zondags niet op straat konden, omdat ze geen hele schoenen hadden, kwamen ze vlug bij me voor de gezelligheid. (Mijn maat schoenen paste hun niet.) Het huis stond altijd vol bloemen - op de gangen, op mijn atelier -overal. Het was een alleraardigste attentie van Juffrouw Leida en haar kinderen - zaterdags kreeg ik dan de rekening van de bloemenman. Met die schoenen was vaak iets naars aan de hand - de schoenen, de huisbaas, Het Steun - deze woorden spraken Juffrou w Leida en haar kinderen uit, of ze de apocalyptische onheilen op wilden noemen.

De kinderen werden door mij ‘uitgetekend’. Dat spaarde me ook weer modellen. Ze zaten doodstil met hun ordinaire gezichtjes voor me. Ze spraken allemaal over filmsterren, ze wilden allemaal filmster worden, zelfs het jongste, dat met vijf jaar nog niet goed spreken kon. Bij de geboorte

134