Laten we vader eruit gooien

ongelukkige man in Haarlem, dan weer in Scheveningen of Laren verpleegd - ik vind dat vele gesjouw niet goed voor iemand, die zowat alles gebroken heeft en nog trombose schijnt te hebben. Ergens heeft die man van Juffrouw Leida iets nevelachtigs en vaags voor me; daarom spreek ik zeker zo graag over hem met haar. Het geheimzinnige trekt altijd aan. Ik weet precies, hoe de oude moeder van Juffrouw Leida eruitziet, wat ze graag eet en welke haar gewoonten zijn. Zelfs de oeroude zuster van die moeder staat scherp omlijnd voor me, kaarsrecht met nog alle tanden en met een figuur ‘as een jonge meid’. En ik weet precies, hoe de broers van Juffrouw Leida gestorven zijn - ‘de een heit een zuiplap uit het water gehaald en fuile dampe binne gekrege, nou loopt die zuiplap nog rond en me arme broer is dood.’ En de andere is met een scherm om zijn bed gestorven op een ziekenzaal en had aldoor geroepen: ‘scheije, scheije’ - hij wou al lang van ze wijf af, voel u wel ?’ Zo duidelijk zie ik die familie voor me, de doden en de levenden. Maar de man van Juffrouw Leida blijft een schim, die zich aan een drievoet voortsleept. De drievoet zie ik heel scherp - het zal zo iets zijn, waar kleine kinderen achter schaatsen leren rijden. Doch de man krijgt geen contour voor mij, hij komt niet uit de verf. Hij schijnt een eenzelvig mens te zijn, want hij geeft niet om ziekenbezoek. ‘En de reiskoste - voel u wel - helemaal naar Scheveninge.’ De vorige maand zei Juffrouw Leida, helemaal naar Haarlem. Van enkele bezoeken vertelt Juffrouw Leida, doch het is steeds een erg monotoon verhaal - hij wordt dikker en dikker, hij loopt aan een drievoet en misschien wordt het been niet meer zo goed als het was... Die ene dode broer krijgt nog steeds bloemen op zijn graf gebracht; hij is gelukkig hier in de buurt begraven -dan kan je nog eens met hem praten. En de andere had heel lange wimpers en dat stond zo mooi op zijn gestorven, wasbleek gezicht. God, wat zijn die broers levend en helemaal

130