Laten we vader eruit gooien

tussen de varkensringen - portretten van mensen, die het goed gaat, nette maatschappelijke firmamensen - mensen zoals de staat ze hebben moet. Wibbelsen met beide voeten stevig op de aarde, i.c. op de karpetten staande.

Een geanimeerd borreluur, een dameskapel, een dancing

-    het kunnen verrukkingen in een mannenbestaan worden; ik begreep het volkomen - ik begreep ook, dat op zulke ogenblikken charmante dingen beloofd worden - men is een ander. Ik had in plaats van de f 2,50 de f 25, - moeten aannemen. Pim was volkomen vergeten, dat ik die van hem geleend had. ‘Merci, hoor, was het absoluut vergeten,’ zei hij verstrooid toen ik mijn stevige rijksdaalder zo eerlijk teruggaf, ezel, die ik was. ‘Hoor je die voetstappen?’ vroeg hij. Ja, ik hoorde wel iets buiten. En er viel ook aldoor nog natte sneeuw, die terstond dooide - nooit heb ik geweten, dat zelfs sneeuw iets vreselijks kan zijn. ‘Dat is de knappe winkeljuffrouw van Reinders,’ mediteerde Pim bijna dromerig. ‘Wanneer ik hier in de winkel zit, weet ik precies wie voorbijgaat - zonder te kijken en hoe laat het dan is -hoor maar, damesstapjes.’ Damesstapjes - stilte - sneeuw

-    Veenschoten. Het woord damesstapjes, geloof ik, gaf de doorslag. Ik wilde weg - en ergens in mijn hersens was ik blij dat het met het ontwerp niet doorging, al had ik het ook nog zo nodig. Ik wilde weg, weg van het ijzer, de varkensringen, de firma Wibbels, de ijzige kou - en de ongeziene damesstapjes. Weg van het Veen, waar je langzaam in wegzinkt - in verveling, dorpsgezeur, centen-tellen en horretjes-kijken. Er kwamen visioenen van veenmoerassen bij me opdoemen, waarvan ik eens gelezen had - ik stelde me een taaie vette modder voor, waar je door opgezogen werd. Pim van Bruggen zou opgezogen worden, de ijzerwinkel, waarin hij door zijn schoonvader ‘gezet’ was geworden, een vrouw met nu al een onderkin, de schoonouders Wibbels en een kind, dat naar een firma heette. Het kind hing

126