Laten we vader eruit gooien

punten.’ Hierna kwam een lange pauze. Ik dacht ingespannen over de ongelukkige varkens na en over de lastige gemeenheid der mensen. ‘Gemeen is dat,’ was mijn conclusie. ‘Waarom gemeen ?’ zei Pim opstuiverig, ‘het zijn varkens

-    weet je wat ik op z’n ring verdien ?’ ‘Nee,’ antwoordde ik, ‘wat verdien je?’ ‘Eén cent, één hele cent op een varkensring.’ Hij bood me niet eens een sigaret aan, niets -geen stoel zelfs. ‘M’n vrouw is uit - hoe vind je het jongetje ?’ verwaardigde hij me nu te vragen via de vrouw.

Toen hij het ontwerp zag, kwam er voor het eerst een lach bij hem op, maar niet de gulle, prettige lach van de dames-kapel en de reünie - bewaar me - het was een satanslach in een ijzerwinkel. ‘Wat zal het Veen van zoiets zeggen,’ brulde hij bijna stikkend, ‘iets voor ons, in ons Veen - ze zullen zeggen, Van Bruggen is gek geworden, een kiekkast uit de stad, och hemel ja, dat Veen bij ons!’ Het begon langzaam te sneeuwen, natte smeltsneeuw, die direct weer in het niets overgaat. Een boer kocht nog een emmer. Pim stond achter de toonbank, en ik had mijn ontwerp weer terug. Bij het teruggeven had ik bemerkt, dat Pim zware polsen had

-    echte slagerspolsen. Onwezenlijk stonden de ploegen, wastobben, petroleumlampen en schoppen in avondschaduw over te gaan. Toen de boer, na onmenselijk lang emmers uitgezocht te hebben, vertrokken was, vond Pim me bij het bureau staan met asbakken vol as en vreselijk riekende sigarestompjes. ‘Dat zijn nou varkensringen,’ wees Pim op iets moorddadigs - doch ik keek naar de portretten. ‘En dat zijn mijn vrouw en mijn schoonouders, je weet wel van de firma waar P-Haatje naar genoemd is. Aardige vondst hè, van mijn vrouw P. H. Wibbels, snap je?’ Ik snapte, dat ik het ontwerpje helemaal moest wegbergen in het mapje, niet nog eens vragen er met vrouw en familie over te spreken. Deze familie zou een eensgezind vijandig front vormen - dat zag ik nu wel. De portretten stonden

125