Laten we vader eruit gooien

sens, gordijnen en bekleding had ik uit vier verschillende magazijnen bij elkaar gezocht. Kortom, men had zijn best gedaan om voor een kind van zijn derde tot zijn twaalfde levensjaar een aangenaam verblijf te bedenken.

Het kind hing aan de lamp en maakte van daaruit de bewegingen van een slingeraap naar gordijnen, canapés en stoelen. Of dit slingeren te beschouwen was als een atavistisch overblijfsel uit de oertijd, toen onze voorouders nog in de bomen slingerden, dan wel eenvoudigweg te verklaren was als een van papa Pim overgeërfde opbruisende levenslust en vitaliteit, wil ik daarlaten. Die lamp hield het uit; het was er een uit Veenschoten, zei Heintje, het dorpsdienst-meisje. Ik dacht met bezorgdheid aan mijn lamp uit naturel shantung en overwoog vlug enige soorten steenhard imitatie-perkament. P-Haantje was een tierig, zwaar kind, het leek op zijn vader. ‘Aj nou niet naar hem kiekt, doet ie niks,’ verklaarde Heintje, ‘maor aj je effes met em bemoeit, begint ie subiet.’ Ik nam de proef en het kwam uit - dus ik bemoeide me niet met hem. P-Haatje werd doodstil, en ik vond hem even wel sympathiek. Toen hij dat merkte, ging hij weer als een bezetene slingeren, afgewisseld door laden uittrekken en deszelfs inhoud op de grond verstrooien - ik had hem per ongeluk even op zijn bolletje getikt.

Er schijnt in een ijzerwinkel nog een heel andere kou te heersen, dan op welke koude plaats ter wereld ook. Het was een ijzeren koude, ik kan het niet anders noemen. Nodig was die kou niet, want Pim verkocht ook kachels. Pim zei haast niets bij mijn aankomst - alleen werd hij kwaad toen ik het koud vond. ‘Was het maar koud,’ bromde hij, ‘dan zouden ze tenminste schaatsenrijden - daar heb ik op één dag soms vijfhonderd gulden in omgezet... en wat kopen ze nou - varkensringen kopen ze.’ ‘Wat zijn dat?’ vroeg ik. ‘Ringen met punten,’ antwoordde hij ongeduldig, ‘dan kunnen ze niet meer wroeten, die krijgen ze dan in hun neus, die

124