Laten we vader eruit gooien

echt leuk enthousiast van die schoolmeisjes- en markiezenbenen. Pim van Bruggen was er geheel weg van - hij wilde meedoen met die meisjes; ik geloof zelfs in hun troep opgenomen worden en met ze verder trekken, Mr. Pim van Bruggen uit Veenschoten. Hij begon al de markiezensteken en de matrozenmutsjes van ze aan te passen - maar Pim van Bruggen behoorde reeds tot de dikker wordenden. De meisjes vonden hem allercharmantst - alleen de chef van het etablissement had bezwaren - we moesten allen weg - het nette publiek kon er, geloof ik, niet tegen. ‘Dag snoezen,’ wuifde Pim naar de meisjes, ‘ik zou jullie wel allemaal mee naar het Veen willen nemen, dooie boel, het Veen - hier ook dooie boel, chef, ik maak zo’n mooie reclame voor je zaak en nou moet ik weg - dag chef!’ Op straat pakte hij van een jongerejaars een fiets beet; met die fiets deed hij meer dan de gedurfdste parterre-acrobaat, hij reed zig-zag tegen het verkeer in, met borrels en meisjesbenen in zijn hersens. Ook daar was het publiek ertegen. ‘Dat moet nu een heer voorstellen,’ klaagde een opgedirkt jongmens, en hij kreeg direct een draai om de oren van Pim. Pim was nog dezelfde gebleven - driftig, goeiig en rijksdaalderslenerig. Terstond na het onvermijdelijk procesverbaal leende hij mij een rijksdaalder - hij hield me f 25,- voor: ‘Kan je ook hebben, hoor, mag je hebben, zeg.’ Voor alle zekerheid nam ik de rijksdaalder maar - stel je voor als je later toch die vijfentwintig pop terug moest geven.

In de dancing ging alles wat vrijer toe - alle dames kregen een beurt, ook de dikke en lelijke en gevorderde. En weer viel het me op, dat de getrouwden zo op de dames gesteld waren - de ongetrouwden waren zowel bij de dames-kapel als in die dancing de onverschilligsten. Pim beloofde me tussen twee dansen door het ontwerp voor de kinderkamer van P-Haatje: ‘Je komt naar Veenschoten, je logeert een week of drie bij ons en P-Haatje krijgt een kamer waar ze

122