Laten we vader eruit gooien

blauwe ogen en echte wimpers - moet je de wimpers alleen al zien - en rosblond - echt iets voor jou, Titiaanblond noem je het geloof ik, is niet?’ Der schone Gustav was rijp voor rosblond en lange wimpers en kwijnend - het dienstmeisje van zijn ontrouwe getrouwde geliefde was hem hijgend tegemoet gekomen: ‘Meneer bleef de hele avond thuis. Het speet Mevrouw heel erg.’ Maar de vrouwenkenner in hem vermoedde een gevaarlijker wezen dan een echtgenoot.

Er volgde nog een droom van een ijstaart met marasquin en vruchten erin; die kon ik op mijn gemak en ongestoord genieten, want mijn taak om Mizzi te troosten werd nu op ’t aangenaamst door Gustav waargenomen - er was bijna geen vrouw die der schone Gustav kon weerstaan, vooral de eerste keer niet. Het verschil was dan ook bijna tragisch: de ietwat gezette Oscar met wipneus, dikke portefeuille en handelsreiziger-innemendheid en de slanke Gustav met het gebruinde smalle gezicht en de groengrijze veroveraarsogen. Dit keer moest der schone Gustav als claqueur dienen voor het Bescheiden Viooltje van Nini. Oscar werd onrustig en kon niet stil meer op zijn stoel zitten, zelfs de champagne en de canailleuze Francesca, die opdringeriger werd naarmate ze terrein verloor, keek hij bijna niet meer aan. Zijn bolle ogen gingen open voor het gevaar, belichaamd in der schone Gustav, en zoals veelal in het leven, men gaat pas waarderen wat men bezit op ’t moment dat men het dreigt te verliezen. De welwillende gezindheid van de mooie Gustaaf maakte Mizzi werkelijk tot een beauté, vooral wanneer ze lachte; ze had dan kuiltjes in de wangen, zoals het een Weense betaamt.

Ik had nog juist tijd voor mijn koffie met pousse-café, ditmaal heel andere koffie dan in ’t begin van de avond, in een kannetje rijk geserveerd op een extra tabletje met een glaasje spuitwater en een extra buiging, en de likeur werd door de drie obers samen bediend - als een sacrale rite werd plech-

119