Laten we vader eruit gooien

meer uithouden: ‘Jopie Kuyl heeft werkelijk een gezichtje als een bloem en niet als een rode kool, haar vader is frenoloog of zoiets en zo vreselijk ethisch’ (ik verwarde twee nogal vijandige begrippen) ‘dat hij de onderste traptree niet mooi meer vond, herinner je je wel, vader, maar ze krijgen een nieuwe van mahoniehout.’ (Bij ongeluk gebruikte ik het goede woord, want was het trapzagen niet een ‘ethische’ handeling ten nutte en ter verwarming van zijn hele gezin geweest ?) ‘En,’ eindigde ik na een onheilspellende pauze, ‘er is nu letterlijk niemand bij de Kuylen die smakt bij zijn eten.’ Want Hannes, die geweldige porties kool en aardappelen naar binnen werkte, smakte - duidelijk en voor iedereen hoorbaar. Misschien een slechte gewoonte bij het vele studeren en abstracte denken opgedaan. Of een rest van een nog niet overwonnen dualisme, een kleine wraak van zijn fysieke constitutie van ‘de oude Adam’ tegen het dit fysiek ergerend proces van ‘vergeestelijking’. Hoe dit ook zij, mijn vader en ik hadden elkaar direct aangekeken bij dit stellig niet-ver-geestelijkt geluid. Ik voor mij gaf er niet zoveel om als aardige eenvoudige mensen aan het smak-euvel leden, doch mijn vader vond het althans voor maatschappelijk-gearri-veerden bijna met een misdaad gelijkstaan. Overigens had ik het woord frenoloog die middag bij de leraar voor natuurlijke historie opgepikt, die buiten zijn programma was gegaan bij de beschouwing van de menselijke schedel (de verwonderlijkste schaal ter wereld, had hij duister gezegd). Soms onthield ik de raarste woorden, terwijl het gewone lesrooster dat voor me bleef, wat de naam oorspronkelijk aanduidt: een rooster waar alles doorheen valt.

Onverstoorbaar smakkende gaf Hannes een cursus in de frenologie, met moeilijke woorden als dolichocefalen en brachycefalen (ter verduidelijking wees hij op zijn eigen al te langgerekt hoofd en de brede - steeds somberder wordende - schedel van mijn vader), ondertussen smachtend en be

10