Laten we vader eruit gooien

Ineens begon de dromerige dame duidelijk te huilen, zomaar te huilen, bij champignons en kreeft en champagne; opziende moet haar mijn stomverbaasde blik sterk getroffen hebben, want in een plotselinge menselijke opwelling en blijkbaar onweerstaanbare behoefte aan mededeelzaamheid, medegevoel en bondgenoten, begon ze zonder enige inleiding het woord tot mij te richten: ‘Dat ellendige brutale mens ontsteelt me mijn levensgeluk. Ik ben al vijf maanden met Oscar - alles was zo heerlijk, een idylle kan ik u zeggen en daar komt die geraffineerde gifmengster en alles ligt in scherven - in scherven...’ herhaalde ze, precies als in een film. De Italiaanse lachte mooi en vals en kneep Oscar in een van zijn dikke rozige wangen. Oscar stortte zich op mij als bliksemafleider en voor ik wist wat er met me gebeurde stond er ook kreeft en champignons en champagne op mijn tafeltje. Nini was verdwenen - ze hing ergens sentimenteel tegen een wit paffig man aan, de directeur van de Zwarte Huzaar.

Het zou alles volkomen goed geweest zijn, wanneer Mizzi niet aldoor zo was blijven huilen. Gehuil kun je desnoods bij zuurkool met spek nog verdragen, maar niet bij de uitgezóchte en in lange tijd niet genoten spijzen, waar de Zwarte Huzaar bekend voor was. Ook ik werd als bij toverslag door de drie obers ijverig en zorgvuldig bediend; vaag herinnerde ik me nog hoe de ene met een dédaingezicht de koffie had gebracht, maar dat moest al lang geleden zijn -, de glans van het illuster gezelschap was rijk en stralend genoeg om ook mijn bescheiden persoonlijkheid op te luisteren.

Nini had ‘beet’: ze was als nummer in het programma van de avond ingelast. Op de een of andere manier schenen alle drie danskostuums in haar tas te zitten. Ze begon met de apache-dans.Ik vroeg Oscar zeer luid te applaudisseren; god wat een succes voor Nini: de rijke heer met de twee dames, het duurste merk Champagne en mij als vierde couvert

117