Laten we vader eruit gooien

maar de dame die Nini met magische wetenschap de toekomst onthulde, had met grote beslistheid over een zwarte vrouw gesproken die vlak bij haar ‘lag’ en over een mannelijk persoon die ook al zwart moest zijn.

‘Maar in de Schwarze Husar is alles frambozen- en goudkleur’, sputterde ik wanhopig tegen,‘en geld hebben we geen van beide en mijn enige goeie zwarte japon is kapot onder de armen; alle lappen die je erop zet, slijten er direct van af.’ ‘Ja maar, de huzaar is tenminste zwart en jij ook,’ wees Nini met beslistheid mijn tegenwerping af, ‘en die japon zal ik voor je nazien.’ Nini was zeventien jaar, blond, beeldschoon en danseres - ze kon drie dansen, ze zag eruit als een veertienjarige en soms hield ze er ook energie en ambitie op na; maar haar vrienden waren verschrikkelijk: nette dikke zakenmensen wisselden af met bleke poenige lummels - de zakenlieden leverden dan het ‘materiële’, terwijl de lummels iets met een soort van ‘liefde’ te maken hadden. Die zwarte jurk van me werd die avond werkelijk een beetje toonbaar, ik hoefde niet meer krampachtig mijn armen tegen mijn lijf te drukken; bliksemsnel had Nini een reep van haar zwart zijden hemd afgescheurd - het was hetzelfde soort dunne zijde van de jurk - en aldoor pratend en biddend en smekend om met haar mee te gaan, naaide ze het geval wel netjes aan elkaar. ‘En je wilt toch niet ibbel worden van de Biersuppe,’ zei ze in haar artiesten-jargon, ‘de Zwarte Huzaar geeft je nog de kans op een eetbaar maal.’ Duidelijk hoorbaar stemde mijn maag met het laatste argument in. ‘Vertrouw maar op mijn sex-appeal. In het uiterste geval heb ik geld voor twee koffie zonder fooi. Het moet. Onze directeur is er met de kas vandoor,’ jammerde ze, ‘niemand krijgt een cent, en die cement-kennis van me is woedend, heeft me eergisteren met Willy gezien - ga nou mee, misschien nemen ze me wel in de Zwarte Huzaar voor een paar dansen. Mijn Straatjongensdans is toch tempera

115