Een heer om port mee te drinken ...

twintigste bij een of ander veem - en dan kwam tegelijk met de werkeloosheid het tweede kind en door ondervoeding en al dat zware, jarenlange gesjouw zonder vakantie waren zijn longen aangedaan. Hij was eens in Zandvoort geweest met zijn vrouw en de kinderen, maar daar was niets aan geweest. Ze hadden in de rij moeten staan bij de tram en de kinderen waren gaan overgeven en zijn vrouw had gehuild...

En ineens heb ik twee kwartjes in mijn hand. 'Dat is geleend/ zegt Karei, 'en as het niet anders kan ook niet geleend, maar een mens moet ete en leve - en wat zal ik nou voor u hale?' Ik heb een paar dagen tevoren bij iemand die vijftienduizend gulden per jaar verdient, vijfentwintig gulden te leen gevraagd — hij trok een gezicht alsof ik zijn hartebloed vroeg en zijn ziel erbij. En de volgende dag kreeg ik het beleefdste, kilste briefje dat ik ooit van beleefde kille mensen ontvangen mocht - ik zal nooit iemand meer wat te leen vragen — de mensen moeten zich dan te diep vernederen voor mij en daar kan ik niet tegen.

Gelukkig heb ik twee kruideniers - ze hebben het zelf gewild - ze liepen me de deur plat en ik bezat weinig energie - daarom nam ik ze toen maar allebei. De een is er nog bakker bij - God zij gedankt. Ze hebben me halsstarrig een paar weken lang beloofd voor 'worstensaus' te zorgen, tot ze eindelijk inzagen dat ik worcestersauce bedoelde en daar konden ze niet aankomen, zeiden ze, de buurtkruide-niers - onbekend spul was het. Ze hebben vertrouwen in me, de ongelukkigen; ze weten niets van de dwangbevelen en de Elektra-onthoudingen af tot nu toe. Door een eigenaardige spleen van de huiseigenaar wordt plotseling het hele huis prachtig in de verf gezet, een heerlijk soort lakverf komt er op deuren en kozijnen. Het is een lakverf die vertrouwen inbezoemt, iedereen vindt het zo mooi staan en iedereen denkt, dat het mijn eigen huis is dat ik zelf zo prachtig laat opverven. Ik leef bij de gratie van een licht glanzend vernis - de kruidenier en de kruidenier-bakker