Een heer om port mee te drinken ...

zijn lichtcontacten aangebracht, opdat mijn kostbaar leven beveiligd moge zijn voor ongelukken op struikel- en nek-brekengebied.

Dan klopt Karei, de huisknecht, die ook al een week loon ten achter is, behoedzaam op de deur; trots het achterstallige loon klopt hij toch nog zo behoedzaam alsof er een doodzieke aanwezig is. Hij begint aarzelend over het Elektra te spreken - als over een geheime kwaal die nu door het huis waart: 'Voor ons soort mense is dat allemaal niet zo erg/ zegt hij onsamenhangend, 'maar wat begint u nou? - ons soort mense behelpt zich nou eenmaal, maar wat mot u nou ete vanavond en hoe mot het met het licht?'

Grote God - alsof het voor hem er niet op aankomt; hij maakt zich werkelijk ongerust over me, Karei, en is zelf arm met een ziekelijke vrouw en kinderen die ook niet sterk zijn, en heeft nooit iets gehad - nooit. Ik heb van alles gehad, in overvloed - te veel bijna. Diners aan boord waar geen eind aan kwam met een menu om in een lijst te zetten, en een ontbijt waar men drie gezinnen mee in het leven kan houden een week lang. En het Hradschin heb ik gehad met de Kleinseite, het Louvre, het Luxembourg en de Tuilerieën, de Schottenring en alle goede Breughels in Wenen en de Albertina, waar je de verrukkelijkste tekeningen zo maar in mappen in handen krijgt. Op de 'Ananasberg' in de Hofgarten van Düsseldorf heb ik rijnwijn gedronken toen ik twintig jaar was met iemand die drieëntwintig was en een 'Künstler' nog erbij - en met carnaval speelden de zigeuners voor ons - voor ons alleen... Eens ben ik in een meimaand op een kasteel in Gelderland aangekomen - 's avonds. Alles geurde naar lente, de kastanjes droegen rode kaarsen, een nachtegaal zong door de nacht - en de dag daarna bloeiden de azalea's zachtgeel en ze roken naar liefde. Dit alles heb ik gehad... Karei moest op zijn veertiende jaar al zwaar havenwerk doen en zijn hoogtepunt was het verdienen van negentien gulden in de week op zijn vieren-