Een heer om port mee te drinken ...

een monoloog gekruid met de hoge gemaakte stem van mevrouw Van Berch van Vleuten, die ik alleen maar vergelijken kan bij dat wat de grootsten op cabaret- en burles-ke-gebied vertoond hebben. Want niemand zal kunnen tegenspreken, dat de metamorfosen van Karei van heftig uiteenlopende aard zijn. Want eigenlijk had ik me toch iets anders voorgesteld — het was werkelijk een verheffend gezicht Karei als butler te zien bloemen rangschikken op bijna Japanse manier - er ging een zekere sfeer uit van de schepping door mevrouw Van Berch van Vleuten uit Karei gemaakt. Ik heb door mijn gebrek aan prestige en mijn nieuwsgierigheid dit moeizaam opgebouwde kunstwerk volkomen verstoord. Ware ik een echte mevrouw of dame en geen schepsel geweest, dan zou er nu een wonderbaarlijk goed functionerende butler-automaat bij me in werking zijn.

Doch het vreselijke woord moet eruit - het woord, waar ik in het begin van Kareis entree tegen had behoren te protesteren: Ik ben maar een mens, dat met een ander mens, Karei genaamd, zo nu en dan over mevrouw Van Berch van Vleuten en andere merkwaardige verschijnselen des levens heb gesproken. Ik had geen reserve, geen discipline. Daaraan heb ik het te danken dat het beschavingsglazuur door mevrouw Van Berch van Vleuten zo zorgvuldig op Karei aangebracht, langzaam afbrokkelt. In het begin van de week herinnert het gesteven en gestreken jasje nog in de verte aan iemand die eens een soort butler bij mevrouw Van Berch van Vleuten voor te stellen had. Maar het glazuur is zowat verdwenen - de werkeloze, die eens kaaiwerker was, komt ruig en duidelijk te voorschijn... Er loopt nu een man bij me rond in een tamelijk vuil jasje, die woorden als 'mens' gebruikt en soms nog erger.