Een heer om port mee te drinken ...

Vleuten ernstig korte buigingen maken, zag haar lang en tanig gezicht met de zoetig vertrokken mond en de te hoog geplaatste kleine oogjes en ik zag deze kaaiwerkers-bui-gingen - doch toen lachte ik al niet meer.

Er kwam een soort overeenkomst tussen ons tot stand, waarin de volgende punten nagekomen zouden worden door Karei:

1)    Wél het dragen van een gestreept jasje, omdat hij het zelf ook wel mooi vond staan;

2)    Volstrekt niet het blauwe schort, omdat hij daarmee 'in de maling' genomen werd en hij er al zenuwen door had gekregen. Het resultaat is, dat er nu een bediendeachtig iemand bij me rondloopt, die in het begin van de week in een plezierig schoon jasje verschijnt; maar vanaf woensdag ongeveer zijn de streepjes van het kledingstuk niet meer te zien, alles is dan in een neutraal grauw vervaagd. Het soms nog eens in sierlijke piramidetjes opgebouwde brood heb ik duidelijk tegen genoemd jasje aangedrukt zien snijden, ook als de woensdag-periode al ingetreden is. En een enkele keer is er een vluchtig bloemetje op de boter aangebracht. Neen, ik ben geen mens voor een butler, mij ontbreekt volkomen de strenge magie van mevrouw Van Berch van Vleuten. Het is mij ook onmogelijk Kareis naam in het stof te schrijven, om daarna akelig schelms 'stouterd' tegen deze vader van twee kinderen te zeggen. 'Ja, stouterd, zei ze tegen me en ondeugd en dat ik bij haar beschaafd was geworden. Ik ben een slaaf geweest met een schort voor - en wat ik alles in me naar binnen geslikt heb, 't is te veel voor een vader van twee kinderen. Elke dag van dat chocoladezand op je ouwe brood, en een eitje waar een barstje in zat, most ik in dat schort bij de kruijenier terugbrengen - kan u denken, hoe ze me bij die kruijenier aankeken om dat ene eitje en dat schort er nog bij? As ik me effe verkleje wou, zei dat... (vul iets naars in): "Ga maar gauw zoals je bent, stouterd, een ander zou trots zijn op zo'n prachtig Frans schort."' En Karei geeft