Een heer om port mee te drinken ...

van Vleuten in 't bijzonder als gebrek aan goede manieren en gebrek aan gedistingeerde reserve worden verweten. Ik had iets mevrouwachtigs moeten doen door afgemeten naar de oorzaak te vragen van het weggaan bij mevrouw Van Berch van Vleuten - in plaats daarvan informeerde ik nieuwsgierig: 'Waar is dat leuke rood en wit gestreepte jasje van je?' En onwillekeurig sprak ik het woord jasje uit op de reeds boven aangeduide manier van mevrouw Van Berch van Vleuten. 'Dat heeft dat mens gehouden/ antwoordde Karei, en hierop nu zou ik elke vertrouwelijkheid in toon hebben moeten afsnijden met streng terecht te wijzen: 'Mevrouw Van Berch van Vleuten is geen mens, maar een mevrouw/ en misschien daarmee onbedoeld de waarheid benaderd hebben. Doch het ontbreekt me aan alle gevoel voor prestige. Ik liet mevrouw Van Berch van Vleuten 'een mens' zijn en had hierdoor een woordenstroom bij Karei ontketend die me verrast en nieuwsgierig deed toehoren. Ik gaf hem een voorburgje, een zoetelijke, onschuldige drank, om hem op zijn gemak te zetten. Dat voorburgje nu heeft mij de reputatie geschonken van 'zeer ordinair' en 'een schepsel' te zijn-een reputatie door mevrouw Van Berch van Vleuten overal over mij verspreid, doordat Karei in overdreven oprechte dankbaarheid van dit onnozele drankje bij een laatste nogal heftige afscheidsstrijd om het rood-wit gestreepte jasje gezegd zou hebben: 'Die dame gaf me direct een glaasje voorburg, dat is nu eens een echte mevrouw.' Men zou een hele filosofie over de begrippen mens, mevrouw, dame en schepsel kunnen opbouwen, maar Karei liet me geen tijd dit thema uit te spinnen. De ingestudeerde buiging kwam werkelijk uit: 'Waar vandaan zou ik een buiging hebben? - bij ons soort mensen zeggen ze besjoer of tabé, en daarmee uit. Maar ze liet me buiginge maken, wat most ik doen-ik was werkeloos kaaiwerker en ik boog maar tot mijn kop draaide. Ja, u lacht nou, maar 't was geen pretje voor een vader van twee kinderen.' Ja, ik lachte — ik zag mevrouw Van Berch van