Een heer om port mee te drinken ...

dere door mevrouw Van Berch van Vleuten als geschenk voor Karei uit Parijs meegebracht. Hoewel dat donkere blauw zeer goed kleurde bij de witblonde haren en de uiterst lichte huidskleur van de aldus uitgedoste, was de aanblik die Karei in het wit met rood gestreepte jasje bood niet te overtreffen op het gebied van deftigheid en fatsoen. Ging Karei dan nog in genoemd gestreken en gesteven jasje rond met een korfje waarin het eenvoudige dagelijkse brood tot een piramidetje van kunstzinnigheid en verfijning was opgebouwd, dan zal niemand zich meer verwonderen dat er een zekere jaloezie in me opkwam ten opzichte van mevrouw Van Berch van Vleuten. Van de sierlijke figuurtjes en bloemetjes op de boter aangebracht kon ik mijn blikken niet afhouden - ze hadden een biologerende uitwerking op me.

Mevrouw Van Berch van Vleuten zei met triomferende trots deze blikken volgend: 'Elke dag een ander figuurtje op de boter en het brood anders gerangschikt, alles van mij geleerd, niet waar, Karei?' Misschien knipten even de neergeslagen ogen met de zeer lichte wimpers in het gesloten gelaat van de voorbeeldige mens, misschien werden zijn bleke kaken een ietsje levendiger gekleurd - verder gebeurde niets op het compliment dat mevrouw Van Berch van Vleuten zichzelf gaf. 'Trek je jasje recht/ beval ze dan op een commandeertoon. Nu was er noch op het jasje van Karei, noch op de wijze waarop dit kledingstuk de rijzige figuur omsloot, iets aan te merken. Des te meer zou er uitgeweid kunnen worden over de manier waarop mevrouw Van Berch van Vleuten het simpele woord 'jasje' uitsprak. Misschien heeft de uitspraak van dit woord toch nog iets met dit verhaal te maken, zoals de pleinvrees van de echtgenoot en de wondere volkomenheid van Karei er enigszins mee samenhangen - alles heeft een merkwaardig verband op dit ondermaanse, de eenvoudige zowel als de ingewikkelde dingen van het leven. Het woord jasje nu sprak mevrouw Van Berch van Vleuten als volgt uit: men