Een heer om port mee te drinken ...

radio uithoud. Je zit gezellig in je stoel bij een kopje thee, wordt me gesuggereerd - er doemt een advertentie voor me op die me wee maakt van kleinburgerlijke gezelligheid - en je hoort op je dooie gemak een orgelconcert van Bach of je zó in de concertzaal zit.

'O, eens heb ik dit genoegen gesmaakt/ antwoord ik met wrange beleefdheid, 'maar ik kon er geen orgelconcert van Bach uit horen.' 'Ja, niet iedereen kan muzikaal zijn...' en men staart weer even langs de miniatuur die ik langzaam in een hoek tracht te schuiven. 'Waarom bezit u geen kiektoestel - het is een alleraardigste sport; dat is iets waar men toch niet buiten kan tegenwoordig,' en met een ietwat medelijdende blik op mijn miniatuur: 'Och, 't is heel aardig zo'n plaatje - oud hè? - zeldzaam, maar wat heb je eraan? Foto's zijn zulke aardige herinneringen, bepaald iets liefs.'

Ik voel iets zeer onliefs in me opkomen, deel echter met steeds dezelfde wrange beleefdheid mee dat ik te onhandig ben voor dergelijke liefhebberijen. Dan hebben ze nog een staande schemerlamp, een koperen rooktafeltje, een stofzuiger en een abonnement op de schouwburg de revue laten passeren - alles dingen waar men niet buiten kan - natuurlijk pas aan te schaffen wanneer de traploper aanwezig zou zijn. Want zonder traploper wordt men niet geacht door de buren, de slager en de kruidenier.

Broze gedichten die als kristallen dromen trillen, zeg ik toch ook niet op - luid, voor onverschillige lieden. Eigenlijk had ik die Perzische miniatuur aan niemand moeten laten zien...