Een heer om port mee te drinken ...

worden. Wordt me dan dat kleine beetje beeldspraak niet gegund?

Dat van de mistekende arm en de overgrote ogen was nog te verdragen, het was het oordeel van de esthetisch ontwikkelden die over kunst oordelen kunnen. Veel pijnlij-ker luidde het advies der, laat ik ze maar gewone mensen noemen. 'Nou, ik had me voor dat geld liever een loper op de trap gekocht/ zei een der aarde-gebondenen en sprak daarmee een door velen bevestigd oordeel uit, zoals later bleek. Ik voor mij zie het causaal verband tussen een Perzische miniatuur en een traploper niet in, doch uit de ietwat ingehouden ergernis waarmee verschillende anders goedmoedige lieden bij het zien der miniatuur direct op de niet bestaande traploper wezen, scheen er onmiskenbaar een onmiddellijke gedachtenverbinding tussen deze twee toch zo zeer verschillende voorwerpen te bestaan. Iemand ging zelfs zo ver te beweren dat de eer van een familie nog nooit door een miniatuur is opgehouden - het ontbreken van een traploper echter mij diep in de achting van mijn buren en leveranciers, slager, groenteman en kruidenier doet zinken.

'Wie koopt vodden van plaatjes, wanneer men gebrek aan een loper heeft - een kale trap is een schande voor een nette straat/ was het verontwaardigde resumé, 'en je moet maar weten dat iedereen het erover heeft.' Iedereen - de buren, de groenteman? Dus het is van groot gewicht een loper te hebben. Er wordt schande over me gesproken en ik word zwaar geminacht.

Dit alles ben ik door de miniatuur te weten gekomen. Van deze kleine tekening schijnt een toverkracht uit te gaan. De mensen kijken ernaar en ze weten direct wat me ontbreekt. Ze staren even met lege blikken langs mijn paradij s-sprookje en vragen: 'Wat heeft het gekost?' Wanneer ik ongraag de prijs noem (betaalde sprookjes!), wordt de geest over hen vaardig. Plotseling weten ze wat me ontbreekt: ze kunnen zich niet voorstellen, hoe ik het zonder