Een heer om port mee te drinken ...

kelijke langwerpige 'suites' die, elk van een harmoniërend ameublement voorzien, spiegelzaalachtige, naargeestige verschieten openden op de suites van de buren aan de overkant, die het ook zo netjes hadden 'staan'. Er bestonden zowaar nog andere tijdschriften dan die, welke op allerliefste omslagen beeldige meisjeskoppen vertoonden en waarvan de inhoud zo aangenaam variërend elk lid van het huisgezin wist 'bezig te houden'. En namen als Botti-celli, Paula Modersohn en Rousseau le Douanier maakten opeens het leven onmetelijk wijd en onpeilbaar diep — het zelfde leven, dat later dan zo gemeen grinnikend mijn wensen vervulde.

Wanneer in de familiekring onder het koude licht van rijke albasten lampen gezellig thee gedronken werd en men de reeds genoemde fleurige magazines doorgekeken had, vielen de met eerbied uitgesproken woorden: Rolls Royce, Promenade des Anglais, golf-links. En als een soort bezwering dacht ik-het was haast een gebed-: Botticel-li... Modersohn... le Douanier... En vaag hoorde ik de woorden rijkdom, geluk, succes uit de buurt van de theetafel komen.

Rijkdom, geluk, succes: zong dat niet ook het oude klokkenspel op een zonnige voorjaarsdag? Jubelde dat niet in de kleuren der bloemen die op de schuiten van de gracht vrolijk tintelden? Waarom wilde ik dan toch kort daarna m'n jeugd zo vlug mogelijk van me afschudden? Waarom had ik zo'n haast?'

Maar nog beiert het mat stokkende klokkelied boven de schuiten met bloemen, nog sta ik hoog onder de hanebal-ken voor m'n ezel: ik heb een portret verkocht!

Is dat rijkdom, succes, geluk of niet? En is het meisje Lena, het bekende mooie model, niet een kunstkenner van de eerste rang?

'Ik geef je er vijftig cente voor,' bood ze aan, 'het lijkt sprekend - je kunt het veel fijner dan Adri!'

O, ik maakte de ogen altijd zo groot en de monden zo