Een heer om port mee te drinken ...

ster de laatste druppeltjes anisette bedachtzaam naar binnen liet glijden, had ik ook reeds het nieuwe kledingstuk 'overgegooid'. De door de vervaardigster kwistig uitgedeelde vleierijen die wel meer het eigen maaksel dan mij golden, deden me volkomen het hoofd verliezen, want de nieuwe jurk maakte mij volgens de goede vrouw niet alleen langer, maar ook 'gevulder'; het kostuum verenigde blijkbaar op zeldzame manier alle hoedanigheden die een mens mooier, kleuriger, slanker, voller en eleganter konden doen schijnen.

En ik had door alle opschik en interessante vertelsels onze eigen diefstal al bijna vergeten toen de naaister op dromerige toon vroeg: 'Wie zou het gedaan hebben?'

'Een dief natuurlijk/ antwoordde ik verstrooid, want ik had in de naaidoos het ei ontdekt waar ik reeds lang tuk op was en dat in mooie harde kleuren de geschiedenis van de zeven raven te aanschouwen gaf.

Dit ei, dat de naaister eens in lang vervlogen tijden met haar aanstaande uit een automatenkip 'getrokken' had en dat een van mijn vurigste wensen was geweest, mocht ik hebben.

'Er ligt me nu niets meer aan gelegen/ verklaarde ze met kwijnende stem, 'want het is toch afgeraakt tussen ons.'

Grootmoedig bood ik haar het potje met de rest gember aan, bij wijze van troost en als tegengeschenk, en ook het overschot der gekonfijte vruchten die me al een beetje zwaar op de maag lagen, aanvaardde ze dankbaar.

Dan bracht Lina, het dienstmeisje, ons thee. Ik legde geheimzinnig een vinger op m'n mond, ten teken dat ze beneden m'n aanwezigheid op de zolderkamer moest verzwijgen.

Ze knikte, eventjes droef glimlachend.

'Wanneer je zo mooi geweest was als Lina, zou je aanstaande je niet in de steek gelaten hebben/ zei ik nogal tactloos tegen de naaister... en dan had ik het ei niet gekre